Onder jaargenoten – Onsterfelijkheid?!

Dertig jaar geleden vond ze voor het eerst plaats. Het was vijfentwintig jaar geleden dat ieder van ons begon. Aan een universitaire studie. Aan een club van jaargenoten van een studentenvereniging. We hadden idealen. De wereld moest vooruit gebracht worden. De studentenvereniging was VERA, een afdeling van SSR. De afkortingen staan voor verenigingen die verleden tijd zijn, ze bestaan wat grondslag en karakter betreft niet meer, opgegaan in de tijd. SSR betekent Societas Studiosorum Reformatorum ofwel Gereformeerde Studentenvereniging. VERA voor Veri Et Recti Amici, Ware en Oprechte vrienden. Dertig jaar geleden vond de eerste reünie plaats van onze jaarclub O.L.Z.O.Z . Groningen ligt er mooi bij, denk ik wanneer ik vanaf de Oosterpoort de stad in loop. Over het water steken de bomen in het frisse groen fraai af. Verstild liggen de boten aan de wal. Op straat is het rustig. Voorbij het politiebureau linksaf is het Gedempte Zuiderdiep. De zevende reünie van de jaarclub 1959 van VERA vindt vandaag in de WEEVA plaats. De WEEVA, het Woon- En Eethuis Voor Allen, is opgericht in 1871 met als doel ‘voor zeer billijke prijzen deugdzaam en krachtig voedsel te verstrekken’. De stadshistoricus Beno Hofman heeft een boek geschreven t.g.v. het 140jarig bestaan. Bezoekers moeten vandaag  de hotelingang nemen. Links is een grote cafézaal. Willy Baars, een van de organisatoren, staat klaar om te noteren wie binnenkomt en hem of haar een naambadge op te plakken. Hoe dieper de zaal in hoe minder licht, alleen aan de kant van het Zuiderdiep is een groot raam en is er voldoende licht. Daar lopen de deelnemers aan de reünie naar toe, gaan aan een tafel zitten en beginnen met een kop koffie met Groninger koek. Reint Middel verwelkomt ons. Het is ons 11^e lustrum. Sinds vijf jaar geleden is niemand ons ontvallen. Vandaag zit het programma iets anders in elkaar dan de vorige keer. Er is enige contemplatie op het thema: ‘Wat heeft het leven ons geleerd’. Diepgaan, zo wordt het omschreven in het programma. Hij loopt het programma nog even langs. Willy Baars doet nog enkele mededelingen. Zij maakt melding van enkele persoonlijke reacties. Enkelen vinden het genoeg en zijn voornemens niet meer te komen. Henk Meijer schrijft  dat ‘Diepgaan leidt tot stranden’, zijn gezondheidstoestand laat helaas niet toe dat hij aanwezig kan zijn. We zijn in 1959 begonnen met 81 leden van onze jaarclub, 12 zijn er sindsdien overleden. Wat doe je? Je praat met wie naast je zit. Het is net alsof de gesprekken van vijf jaar geleden gewoon worden voortgezet. Er is gespreksstof genoeg en  de conversatie stokt niet. Bijpraten, niet in het verleden blijven steken, er zijn actualiteiten genoeg. Zoals: ‘Geloof jij dat Demmink het gedaan heeft?’ Bankiers komen ook langs, maar dat is niet vreemd in een gesprek tussen economen.  Voor de lunch moeten we verkassen, naar de eetzaal. Er is tomatensoep, een kroket en scrambled eggs met champignons en verder diverse broodjes, broodbeleg en melk en jus. Vijf jaar geleden werd er aan het begin van de tafel door Johan Timmer uit de Statenvertaling gelezen, nu begin je als je buurman ook de soep voor zijn neus heeft staan. De gesprekken gaan gewoon door. ‘O, ken jij die en die ook? Hoe ken je die?’ Een lang verhaal volgt. Er is geen haast, voor elk onderdeel is voldoende tijd. Het tijdschema zit goed in elkaar. Na de lunch gaan we terug naar de cafézaal, naar het meest donkere deel, dus zover mogelijk van het raam. Rest en foto’s volgen.