Zwei Stunden Marsch

Vanuit Bocholt (10 km. van Aalten)  loop ik vanaf de parkeerplaats bij McDonalds. Ik heb me een route van ruim een uur voorgenomen maar als het op het keerpunt goed gaat loop ik de langere route. Op zo’n eerste tocht in een jaar maak ik veel foto’s. De bomen langs de Bocholter Aasee staan nog maar net in het frisse groen. Altijd een mooi gezicht. Een andere fotograaf maakt detailfoto’s. De zandbak, een kleine speeltuin, is goed bezet met ouders die hun kinderen even vrij laten. Op het strand is niemand te zien, mensen die een zwembad met water van boven de 30 graden gewend zijn nemen nu nog geen duik in het frisse water van de Aasee. Het terras van de uitspanning aan het strand is goed bezet. Gelukkig is er onder de nieuwe invalsweg van Bocholt vanaf de B62n een tunnel zodat ik mijn weg kan vervolgen. De manege ligt er onveranderd bij, de paarden in de wei zijn met een kleed tegen optrekkende kou beschermd. Ik kom door een bosrand. Ligt er een Paasvuur gereed voor aansteken? Nee, het is hakhout dat langs het pad ligt opgetast. De fundamenten van de lanceerinrichting voor een  V-2 zijn nog duidelijk te zien. Voor degene die ze eerder heeft opgemerkt althans, want begroeiing overwoekert ze.  Zouden ze nog eens gerestaureerd worden en in volle glorie hersteld? Als Mahnmal, dat spreekt vanzelf. Voorbij een paar nog kale bomen hoor ik gekreun. Wat is dat? Kreunen ze omdat ik voorbij ben? Ik draai me om en loop een paar meter terug, wat ik niet gewend ben te doen. Twee hoge bomen zijn op twee meter hoogte door en tak met elkaar verbonden. Groeit de ene boom met een tak door de andere? Het kost me teveel tijd om dit precies uit te zoeken. Het kreunen gaat door. Er is een boomwal met wilgen langs een ader van de Rheder Bach tot aan de stam gekapt. Wat zie ik daar in het veld, een vos? Een ree, denk ik dan. Nee, het zijn twee hazen die boven het gras uitspringen. De Winkelhauser Berge liggen voor me. Ik loop over het pad erlangs. Daar is de wijzer naar het Denkmal voor Hermann Löns, Dichter der (Lüneburger)Heide en auteur van het Engeland-lied dat door Duitse soldaten aan het begin van WO II werd gezongen. De defosfateringsinstallatie van het pompstation van het lokale waterbedrijf ligt er glinsterend bij, hier nog wel voor 100.000 inwoners een eigen waterbedrijf. Wanneer komt er in ons land een eind aan het grootschaligheidsdenken? De boerderij Winkelhausen laat zich nu goed zien. De batterij van mijn camera moet gewisseld. Ook drink ik water uit mijn Dopper fles, een fles waarvan bij aanschaf een waterproject in Nepal wordt ondersteund http://nl.dopper.com/nl Hier besluit ik ook de lange route te lopen. Ik voel me fit genoeg. Een pad van twee voet breed langs een akker leidt naar een lage onderdoorgang van de B62n, zo kom ik via de rechte lijn op het pad dat voor de aanleg van deze nieuwe weg naar Münster ook al mijn route was. Tegen een bos aan ligt het voetbalveld van Krechting, een Stadteil van Rhede. Het kerkje beheerst het straatbeeld en is tevens het punt om af te slaan naar de zuidelijke route terug. Eerst nog door de bebouwing gelopen. Over de Rheder Bach ligt aan de rechterhand het monument voor de gevallenen, even verder staat het gebouw van de vrijwillige brandweer. Dan is er een groot open landbouwgebied. De akkers zijn nog kaal, wel geploegd. De boerderijen zijn groot, op het erf staan veel gebouwen. Het is net of de installatie waar energie gewonnen wordt steeds maar uitdijt. Uit maïs wordt energie opgewekt. Vanaf hier loopt het pad langzaam omhoog. Er staan midden op de vlakte drie auto’s langs het pad. Liefhebbers van modelvliegtuigjes. Ze zijn voor vandaag klaar. De auto’s rijden weg, veel stof doen opwaaiend. Twee komen mijn richting uit. Ze minderen vaart als ze dichtbij komen. Anständige Leute. Ik zou willen dat ze in Nederland ook zo fatsoenlijk zijn. De Spielberg nadert, het laatste stukje kent een scherpe helling. Dus even de pas verkleinen. Boven op de Spielberg, bij een Kruisbeeld, staat een bankje met twee banken. Ik schil hier een appel en drink wat water, een vaste gewoonte. Na wat gepruts lukt het me om zonder statief een foto van mezelf te maken. De boer vlakbij de Spielberg heeft het aanzicht van zijn huis vrijgegeven door coniferen en andere zichtbelemmerende struiken te rooien. Water voert hij aan (of af) door een dikke brandweerslang die over het fietspad wordt afgeschermd met een vlonder. De weg loopt iets omhoog en dan bij Hof Honsel weer omlaag. Ook bij deze boerderij is gekapt, het zicht vanaf de weg is sterk verbeterd. Wat een gebouwencomplex is het. Ik sla rechtsaf. De vrouwtjes, die een rotzooi om huis hebben, laten zich niet zien. Ze laten zich zelden zien. Een keer zag ik ze, zeer bijzonder gekleed. Het komt me voor dat ze fel gekleurde lappen aan elkaar naaien en daar jurken en blouses van maken. Vandaag dus niet op de foto. Ik nader de rand van de bebouwing van Bocholt. Eerst moet ik nog onder de B62n door. Dan kom ik in een gebied met veel autohandelaren. Bocholt afficheert zich als een ‘Gemeinde Europas’, een prima slogan. Langs een richtingwijzer naar een ‘Kneippverein’ kom ik, dan is McDonalds daar en is dat het einde van de wandeling. Die heeft wat langer geduurd dan twee uur. Ik was gekleed in een poloshirt en een dun winddicht jack met een 100% polyester warme sjaal om.