Vierdaagse – Laatste wandeldag

‘Er loopt een man mee wiens zoon en schoondochter en hun kinderen in het vliegtuig zaten dat boven de Oekraïne is neergeschoten’, hoor ik een medewandelaar zeggen wanneer ik net de Via Gladiola oploop. Na aankomst, in het onderzoekcentrum van de Radboud UMC bevestigt een andere wandelaar dit verhaal. Mijn woede over de laffe daad van de handlangers van Poetin in de Oost Oekraïne neemt alleen maar toe. Met een andere wandelaar praat ik erover. Die wil dat Nederland Rusland straft, maar onze krijgsmacht stelt niet veel meer voor. Op het grote mededelingenbord staat vanmorgen de mededeling dat bestuur en wandelaars van de vierdaagse geschokt zijn door de gebeurtenissen en hun diepste medeleven betuigen aan de nabestaanden. Als ik dit lees wil ik graag een rouwband om daarmee de vierde wandeldag te lopen en zo zichtbaar te denken aan de slachtoffers en mee te leven met de nabestaanden. De organisatie heeft de festiviteiten aangepast. Geen officiële muziek en een dringend verzoek aan cafés en particulieren geen muziek ten gehore te brengen. Ook vanmorgen meld ik me bij het onderzoekcentrum van de Radboud UMC. Er is een bijzonderheid. De professor fysiologie, Maria Hopman, start de deelnemers aan dat onderzoek. Goed half zeven vertrek ik, een half uur eerder dan gebruikelijk. Mijn tred is soepeler dan de eerste drie dagen, het tempo wat hoger. Dat is niet onverstandig, want dan ben ik hopelijk voordat de temperatuur boven de dertig graden stijgt weer binnen. De 40 km. lopers mochten een kwartier eerder starten, dat betekent dat ik al heel gauw in de achterhoede van die afstand loop. De straten in Nijmegen zijn breed, er is voldoende ruimt om eigen tempo te lopen. En we lopen beschut, onder bomen, bovendien is er enige bewolking gedurende de eerste paar uren. Bij de eierboer, net buiten Nijmegen, drink ik een kopje koffie. Aan de andere kant van de A73, bij boerderij Diervoort, tref ik Karen. Over haar heb ik in mijn verslag over de Exoduswandeltocht geschreven. Ze loopt om het verlies van haar broer een plek te geven. Die is op 36jarige leeftijd aan hartfalen overleden en precies een jaar geleden begraven. We lopen door de Overasseltse en Hatertse vennen. Het gebied wordt steeds mooier. Vele jaren geleden is Staatsbosbeheer hier begonnen met aanleg van vennen, heidevelden en andere nieuwe natuur. Het café St. Walrick is een mooie pleisterplaats met koffie en heerlijke kersenvlaai, maar in mijn schema zit de eerstvolgende rust in het recreatiecentrum ‘Heumens Bos’ waar de lekkerste tomatensoep van de vierdaagse te krijgen is. Het is er rustig, geen trommelvliezen tartende muziek. Daarvoor moet ik eerst door het centrum van Overasselt en dan over een bochtige weg met oude huizen en boerderijen naar het Heumens Bos. Er wacht mij een verrassing. In Overasselt, ook daar geen muziek, splitst zich de route niet. De 30 km. route gaat met de 40 km. lopers mee over de Maasdijk. Bij de eerste de beste gelegenheid waar het gezellig is leg ik aan. Daar is ook tomatensoep. ‘Wat kost het?’, vraag ik. ‘Eigen bijdrage meneer’, is het antwoord. De soep is pittig, niet warm, maar valt er goed in. Ik vraag aan iemand die opruimt hoe deze plek heet, dat is de ‘Kleine Veldschuur’, is het antwoord. Dan zie ik iemand die ik ken. Is dat hem? Ja, het is Franz Grienberger, oud burgemeester van Heumen, met wie ik in de Raad van Commissarissen van Waterbedrijf Gelderland heb gezeten. Ook zijn vrouw Afra komt aangelopen. Ik maak even een praatje. De buurt voert actie voor een onderwijsproject in India., de opbrengst van de eigen bijdragen is ervoor bestemd. Over de Maadijk verder. De dijk is smal, het betekent dat ik mijn eigen tempo niet kan lopen, dat gaat omlaag. Soms vind ik het veel te laag, om te passeren moet ik door de berm. Die is droog en hard, maar het is niet goed voor de spieren. Af en toe kijk ik even om, wat een lang en kleurig lint van wandelaars slingert zich door het landschap. Bij de brug in de A73 over de Maas splitst de colonne zich. De 40 km. lopen gaan de brug over en vieren in Linden feest, de 30 km. route gaat naar Heumen. De Rabo verzorgingsplaats moet hier ergens in de buurt zijn, ik denk dat in Malden de leden vertroetelt worden. Over de brug en sluizen van het Maas-Waalkanaal, Malden in. Overal is vers water te krijgen, ook hier is het stil. De toeschouwers applaudisseren, veel meer geluid is er niet. De stand van de gemeente is nog niet bezet, maar ik ben dan ook vroeg. Het is inmiddels elf uur geweest en het is tijd voor een rust. Van de wandeling over de Maasdijk heb ik pijn in mijn rechterknie gekregen, twee keer een kijkoperatie heeft gevolgen. Door technisch te lopen vermindert de pijn en verdwijnt, mijn tempo gaat omhoog: ik kom weer in mijn ritme. Ik heb lang achter elkaar gelopen en ben toe aan een pauze, even heerlijk op mijn gemak zitten. Na de laatste controle zoek ik een plekje. Ik kom terecht in een café die gebruik maakt van de omstandigheden. Hier kost een kop tomatensoep met wat droog brood € 4,50, even verderop kost de soep € 1,=. Ik zit lekker in de schaduw, de laatste rust voor de finish. Ook kijk ik de 4daagse app na. Werkt die wel. Mijn prestaties van de afgelopen drie dagen kan ik zien, maar ben ik vandaag wel gestart volgend de app? ‘Niet gestart’, verschijnt er op mijn scherm. Eerst was er de peiling met behulp van het mobiele nummer, vorig jaar MyLaps (die is er dit jaar nog maar dan voor groepen) en nu de 4daagse app. Het benieuwt me hoe de ervaringen van mijn volgers zijn. De Via Gladiola is maar een eindje na mijn laatste stop. Even gaat het door me heen, nu loop ik weer de laatste vijf kilometers gedragen door de aanmoedigingen van het publiek, ik had hier ook niet meer kunnen lopen. Water wordt er voldoende aangeboden, de flesjes van Sourcy pak ik bij voorkeur aan want die zijn goed her te gebruiken. De Radboud UMC feliciteert via een spandoek de 4daagse wandelaars. Het is rustig op de Via Gladiola, er zijn nog weinig wandelaars en ook het aantal toeschouwers heeft nog lang niet het aantal bereikt dat gebruikelijk is. Ook is er geen muziek. Enkele bedlegerige patiënten van het Radboud ziekenhuis kunnen vanonder een open tent de wandelaars zien wandelen. Dat vertedert mij, ik heb wel eens gehoord dat sommige terminaal zijn en dit een van hun laatste wensen is. Veel stoelen, die al een week geleden – verankerd en wel – hier langs de route gezet zijn, zijn nog onbezet. Ik heb mijn zonnehoed opgezet. Die heb ik in een winkeltje aan de Dode Zee gekocht en heb ik in Israel tijdens de Walk Challenge Israel 2010 gebruikt. ‘Wat een mooi hoedje’, klinkt het vaak uit de rijen van het publiek. Een enkeling denkt aan een lampenkap. Weer anderen kijken vragend. ‘Komt ui de Tropen’, zeg ik dan. De zon warmt op, gelukkig moet de hitte nog volgen. De tribunes komen in zicht, die zijn nog lang niet vol. Dan zie ik iets dat ik nog nooit gezien heb, de hoofdtribune is nog bijna helemaal leeg. Ik ben dus te vroeg voor een bloemetje van de burgemeester en van Johan Willemstein, de marsleider. De Oranjesingel op, nog een bocht om en voor half twee laat ik me afstempelen en neem mijn 26e kruisje in ontvangst. Er is nog een plichtpleging te doen, naar het onderzoekcentrum van de Radboud UMC. Florentine Zeldenrust neemt mijn ingevulde drank- en plaslijst door en stelt nog enkele vragen. Ze is 2e jaar studente medicijnen, ik wens haar veel succes. Dan een plasje plegen, wegen – ik ben 1,3 kg. afgevallen – en nog even bloedprikken. Nog wat gedronken, praatje gemaakt, prof. Hopman komt nog even langs. Die vertelt dat ze bij de finish van de intocht van de 80e 4daagse flauwviel. Toen is de hoogste temperatuur ooit bij een intocht gemeten, 38,3 graden Celsius. Zo warm is het nu nog niet. Ik loop naar de halte van de bus naar de Ovatonde, zoek mijn auto op en rij naar huis. Daar ben ik om half drie en Greet onthaalt mij op een kopje thee.