Rock of St. Patrick, Cashel

Het ontbijt van mij stelt niet veel voor, een kop thee en wat droog brood. Ik heb goed geslapen maar echt lekker voel ik me niet. Bovendien heb ik sinds afgelopen zondag geen ontlasting meer gehad. Ik heb het gevoel dat mijn maag en darmen te vol zijn. Voor het vertrek met de bus ga ik nog even een luchtje scheppen. Tegenover het hotel ligt een winkelpromenade met een naar mijn smaak veel te groot parkeerterrein en de winkels zijn ook groot. Het onroerend goed is gebouwd in de goede tijd, maar of er nu voldoende bezoekers in de winkels komen betwijfel ik. De zon schijnt vanmorgen aan een onbewolkte hemel. Dat mag in de krant. We brengen vandaag een bezoek aan de zogenaamde Rock of Cashel. Een rondweg om Kilkenny biedt plots een fraai uitzicht op de kathedraal van dit oude stadje. In de bus val ik al gauw in slaap. Mijn maag begint ook weer op te spelen, voelt niet gemakkelijk. Op mijn verzoek stopt de bus, Will maakt er een fotostop van. Om van de Rock of Cashel een mooi plaatje te kunnen maken. Ik hoef niet te vomeren, de rit naar ons doel is nog een paar minuten. Onder aan de voet van de rots is een café waar we koffie gaan drinken. Ik drink water uit een flesje dat in mijn rugzak zit. Ik heb al over mijn obstipatie met de reisleider gesproken en hij wijst me een drogisterij om de hoek. Daar koop ik een flacon Duphalac voor twee Euro. Ik krijg goed uitgelegd welke hoeveelheid ik moet drinken en dat het na een uur kan werken. Dus nu maar even niet gebruiken. We lopen een eindje omhoog en gaan het complex aan torens binnen. Het is een historische plek. Hier regeerden vanaf de vijfde eeuw de koningen van Munster. Ierland was toen verdeeld in vier koninkrijken en een daarvan was dat van Munster. Hier bekeerde St. Patrick koning Aengus in de zesde eeuw tot het christendom. Het verhaal wil dat toen de duivel zag dat St. Patrick bezig was een kerk te bouwen hij een hap rots uit een gebergte verderop nam en dat hier neersmeet. Daarop is een complex van een bestuurscentrum, een kathedraal, een kapel, een klooster en andere gebouwen ontstaan. Het is in brand gestoken, vernield en Oliver Cromwell heeft het definitief verwoest. De ruïnes bevatten nog een paar gebouwen die nog in tact zijn en die bezoeken we. Eerst lopen we de Vicar’s Choral in met voorin een tafel met daarachter een fraai wandkleed met daarop een voorstelling van koning Salomo en de twee vrouwen die om een baby vechten. In de Cormacs Chapel geeft Will lang uitleg. Het is gebouwd in Romaanse stijl en dat is goed te zien. Het zijn twee ruimtes, de een wat lager dan de ander, die in elkaar overlopen. De kapel dateert van de 12^e eeuw toen koning Cormac aan de macht was. We lopen naar buiten om de ronde toren te bewonderen, maar genieten ook van het ruime uitzicht. In de verte is duidelijk de berg te zien waar een hap uit is. Aan de kathedraal wordt onderhoud gepleegd, het gebouw is omgeven met steigers. Will laat ons nog een Iers kruis zien. Voordat de Ieren christelijk werden aanbaden ze onder meer de zon. Het kruis draagt veel symboliek in zich. De horizontale as stelt het menselijke voor, de as naar boven wijst naar de hemel en het streven naar het goddelijke, de as omlaag wijst naar de aarde en naar inkeer in jezelf en de cirkel stelt het oneindige of het eeuwige voor. Historisch is deze plek zeker, vanaf hier is het christendom over Ierland verspreid. Het is een plek om even tot rust te komen, na te denken en tot jezelf te komen, maar het is geworden tot een toeristische trekpleister. Ook vandaag loopt de ene na de andere groep binnen. Weer terug naar hetzelfde café. Ik neem niets, drink water en bedenk dat een paar stukjes brood erbij niet onverstandig is. Het brood ligt in een mandje en is vrij verkrijgbaar. Misselijkheid kan dus ook kosten besparen. Weer buiten bel ik met mijn huisarts, Dolf Nijhoff, in Aalten die wel in de behandelkamer bezig is maar toch even tijd voor me heeft. Ik vertel hem mijn verschijnselen. Blijf ik vomeren dan moet ik zeker naar een arts, het gebruik van een laxeermiddel als Duphalac kan geen kwaad. Hierna gaan we met de bus terug naar Kilkenny voor een bezoek aan het historisch stadscentrum. Ik voel me lang niet lekker, val in de bus in slaap en stap vlakbij het hotel uit. Ik ga direct naar bed en slaap een paar uur. Wanneer de groep bij het hotel arriveert kom ik net aangelopen van een bezoek aan het winkelcentrum. Will stelt voor om met mijn reisverzekering te bellen en kijken of ik terug naar huis kan. Op mijn kamer belt hij met de alarmcentrale van Interpolis. Daar kan ik een boek over schrijven. Interpolis heeft geen alarmcentrale maar is aangesloten bij Eurocross. Er zijn twee wachtenden voor u. Dan duurt het lang als je iemand wilt spreken en moet wachten. Er wordt een dossier voor mij aangelegd, een dossiernummer wordt doorgegeven en dan wordt gezegd dat ik niet naar huis kan zonder doktersverklaring. Will weet raad. Meestal is het hotel wel aangesloten bij een dokterspraktijk en dat is hier ook het geval. Doctors on Call heet de club en daar kunnen we om zeven uur terecht. Het is vlakbij en Will en ik gaan er lopend naar toe. De groep is inmiddels aan de warme hap begonnen, bestaande uit een driegangenmenu. Bij de dokter zijn we wat te vroeg maar we worden direct geholpen. De arts is een leuke man. Hij is huisarts geweest in Canada, maakt grapjes en is goed geluimd. Wij vertellen hem de klachten die ik heb. Behalve obstipatie, misselijkheid en vomeren, is mijn hoofdhuid rood en opgezet. Het is alsof mijn huid in brand staat. Daar heb ik in Dublin al de Fucidin voor gehaald. De dokter onderzoekt mij. Tong uitsteken en dan borst en rug bekloppen. Mijn hoofdholtes onderzoekt hij niet. Hij is snel klaar met zijn diagnose: Ik heb een virus opgelopen. Tegen de misselijkheid krijg ik een spuit en 10 pilletjes mee met dezelfde werking. Vanavond nog een pilletje en morgenvroeg, de rest naar behoefte tot maximaal drie per dag. Voor het overige ben ik niet ziek genoeg om mij een medische verklaring mee te geven dat ik gerepatrieerd moet worden. Will vraagt of hij moet gaan drukken maar ik besluit om dat maar niet te doen. Dat had ik wel moeten doen want na gisteren en vandaag heb ik de knop omgezet en wil naar huis. De lol van de reis is er al lang af en verder meegaan heeft dan geen zin. Eigenlijk besluit ik de instructies van de alarmcentrale te volgen en als daaraan voldaan wordt betekent dat terugkeer op kosten van Interpolis waar ik mijn reisverzekering heb lopen. Volg je de instructies niet dan moet je de terugreis zelf betalen en na thuiskomst maar zien of je die kosten vergoed krijgt. Weer terug in het hotel eet ik nog een hapje, van elk van de drie gangen wat – al is de soep zo lekker dat ik daarvan alles eet. Na de maaltijd ga ik naar mijn kamer, pak mijn koffer al vast in en ga vroeg naar bed. Meer dan negen uur zal ik in bed liggen.