Regimentsdiner Van Sytzama

Lang heb ik geaarzeld of ik de reis naar ‘Huis den Deijl’ in Breda wel zou ondernemen. Pas afgelopen woensdag heb ik me aangemeld voor het jaarlijks diner van het corps officieren van het regiment Huzaren van Sytzama. Vorig jaar moest ik verstek laten gaan, toen lag ik in het ziekenhuis wegens ernstig hartfalen. De route over Arnhem – Oss -Vught en Tilburg is een goede keus op deze vrijdagavond met een recordlengte aan files. Net wanneer ik binnen ben en regimentscommandant Kees Koek de hand heb geschud staan de wapenbroeders gereed om aan tafel te gaan. Mijn tafelgenoten kom ik regelmatig tegen bij maandelijkse lunches. De zaal is sfeervol, het restaurant is bekend bij hen die op de KMA hebben gezeten. De regimentsritmeester Rob Franse is vanavond de tafelpresident. Na een moment stilte geeft hij het woord aan Kees Koek. Die meldt meteen dat hij de reden is dat we hier zitten – midden in het land (en niet in Amersfoort of omgeving). Het corpsdiner van Alexander vindt vanavond ook plaats, wel in de buurt van Amersfoort. Daar vindt een wisseling van commandantschap plaats. Kees vraagt ons te gaan staan voor een dronk op Zijne Majesteit de Koning. De kaarsenceremonie wordt aangekondigd. Aan weerszijden van de ingang staan twee kandelaars met 7 kaarsen, 1 in het midden – 6 rondom. De kaarsen worden een voor een worden aangestoken door een ritmeester en een majoor die gelijktijdig zeggen ‘Voor de generaals’ en ondertussen een kaars aansteken en dan de vijf overige officiersrangen noemen. Tenslotte zeggen beide officieren gelijktijdig ‘Geschaard om de standaard van het regiment Huzaren van Sytzama in trouw aan Zijne Majesteit de Koning’ waarna de kaars in het midden moet worden aangestoken. De uitvoering kan beter en daar wordt aan het eind van het diner een opmerking over gemaakt. Waar is de standaard? Mart van Lieshout, tafelgenoot, maakt me duidelijk dat omdat die is opgelegd de standaard niet aanwezig is. Er is nog iets dat opvalt. Het zijn geen tweede of eerste luitenants die de kaarsenceremonie uitvoeren, het regiment wordt niet meer aangevuld met jonge beroepsofficieren die van de KMA komen. Een inwijdingsceremonie vindt niet meer plaats, het veulen is er niet meer. De regering heeft besloten dat de landmacht zonder tanks zijn taken kan uitvoeren en op de KMA worden derhalve geen tankofficieren meer opgeleid. Als de tanks niet terugkeren wordt het regiment een reünievereniging. De club is reeds gering in getal. Voor deze avond zijn 180 officieren, officieren buiten dienst en oud reserveofficieren uitgenodigd. Het getal 180 geeft niet het mogelijke aantal weer, niet alle oud reserveofficieren zijn lid van de VOC. Van de 180 hebben 87 bericht van verhindering gestuurd, 48 hebben zich aangemeld – een enkeling is niet op komen dagen. Een carpaccio van serranoham met garnituur is het voorgerecht. De namen van de overleden regimentsgenoten worden genoemd. Zittend worden hun namen aangehoord, dan gaat iedereen staan en neemt een minuut stilte in acht. De volledige tekst van de oproep van Johannes Galenus baron van Sytzama van 11 januari 1814 wordt keurig voorgedragen door ritmeester Van Kemenade. Terecht volgt applaus. Een lichtgebonden zachte preisoep wordt als tussengerecht opgediend. De fax met trouw en aanhankelijkheid aan Z.M. de Koning wordt voorgelezen. Daarop zijn twee antwoorden ingekomen. De eerste met als inhoud dat ons regiment de enige is die nog de fax gebruikt. ‘Wij gebruiken e-mail’. In het tweede antwoord, een mail, wordt het regiment dank gezegd. De tafelpresident kondigt een pauze aan. Het hoofdgerecht is gebakken rumpsteak met een ratatouille van groenten geserveerd met een demi-glacesaus van rode wijn. Het is tijd voor de jaarrede van de regimentscommandant. Kees begint een opmerking over vier tanks in Duits/Nederlands verband die mogelijk met Nederlandse huzaren bemand worden. Dan vertelt hij over een schilder die na een paar dagen het bureau van zijn baas gewit had en aan hem precies vertelde wat de problemen waren van de Nederlandse landmacht. ‘Eigenlijk zijn we als kleine landmacht te divers’, aldus Kees. Dat we op deze plek bij elkaar komen heeft ook te maken met camaraderie. Vroeger, tijdens zijn tijd op de KMA, moest Kees hier naar toe. In Van Dale wordt camaraderie omschreven als band tussen vrienden of ook wel als mannenvriendschap (met gemompel wordt op dit woord gereageerd). Ook na je actieve tijd blijft die band bestaan. Je voelt je geroepen om hier te zijn. Kees mijmert over vroeger toen hij als jong luitenant de kaarsen aanstak en nog weinig mensen kende. Nu kent hij ze allemaal en wijst op een tafel. ‘Daar zit 43 Tkbat, altijd bij elkaar’. Hij spreekt de wens uit dat er volgend jaar weer 80 aanwezigen zijn. Hij vraagt Dennis Boom naar voren te komen. Geen huzaar van Sytzama, maar scherp, flitsend en altijd aanwezig. Voor zijn vele verdiensten als fotograaf verdient hij de Regimentspenning. Dennis krijgt de legpenning samen met een fraaie oorkonde. Een huisgemaakte brownie met een bosvruchten coulis, saus van amandelspijs en vanille roomijs is het nagerecht. Dan is het de hoogste tijd voor de jaarlijkse bijdrage van Jelle de Jong die ook nu weer de tocht vanuit zijn onderkomen in het hoge Noorden van Friesland, aan de Waddenzee, heeft ondernomen. Jelle vertelt dit jaar niet over Aladin en zijn 40 rovers, over Lenie, over bultruggen of over boer Gerrit. Het voorbije jaar was een mooi jaar met voor het regiment hoogtepunten, maar voor hem persoonlijk geen prijs in de staatsloterij maar wel de zekerheid van een woekerpolis (hilariteit). Onze oprichter heeft ons devies meer dan waargemaakt. Na zijn oproep op 11 jan. 1814 beschikte hij over het Noord Nederlandse Regiment dragonders van Sytzama met schaarse middelen: 1 paard op 10 man. Zo traden Napoleon tegemoet, hadden wel zin in een verzetje. Ze zagen eruit als apen maar vochten als leeuwen. Sinds januari jl. is er een nieuw zorgstelsel. Jelle is blij dat hij van ‘Handboek soldaat’ hoofdstuk 13 nog heeft ‘Zelfhulp en kameradenhulp’, want daar draait het voor nu en in de nabije toekomst om. ‘Want de wereld draait maar door en door het juiste te doen vreest gij niemand, zelfs het AOW gat niet’. Een royaal applaus is er voor Jelle. Cas van der Kroon vraagt aan de tafelpresident verlof om wat te zeggen. Deze plek doet hem herinneren aan 63 jaar geleden. Eens per jaar moesten de cadetten van de KMA met een platte wagen te voet naar hier. Bij dit etablissement stond een kanon en dat moest veroverd worden en op de wagen als trofee terug worden gevoerd. Op de Markt in Breda wachtte de burgemeester ons op en sprak lovende woorden. Cas geeft namens zijn tafelgenoten (waar ik ook toe behoor) nog advies over twee zaken. Ten eerste over de kaarsenceremonie en dan nog over de herdenking van hen die in het afgelopen jaar zijn overleden. Tenslotte zegt hij dank voor het voortreffelijk diner en dankt de tafelpresident voor diens leiding. Kees Koek sluit af. Hij bedankt het regimentsteam voor de organisatie. Het bestuur van de Stichting regiment Huzaren van Sytzama krijgt een royaal applaus. Kees dankt de aanwezigen voor hun komst, hoopt dat er volgend jaar meer aanwezigen zullen zijn in of in de buurt van Amersfoort of elders in het land. ‘Leeuwarden, Leeuwarden’, wordt er geroepen.