Heinrich, zijn grammofoon en zijn DUO

Op de Reeserschanz stap ik uit de auto voor een korte wandeling langs de Rijn. Ik loop nog even naar de Flutmulde (overlaat) waaraan nog steeds gewerkt wordt. Opeens klinkt er muziek, waar is dat? Voor een voertuig dat er uitziet als een riksja zie ik de hoorn van een ouderwetse grammofoon. De eigenaar zit er naast, met een omgekeerde hoed ervoor. Ik waardeer dit en gooi een munt in de hoed. Voor de grammofoon staat een kartonnen plaat met daarop de tekst: ‘Die vergessene Musik. Hör zu und Du kehrst reicher in Dir selbst zurück!’ ‘Is die grammofoon origineel?’vraag ik. ‘Nee’, is het antwoord, ‘dat voertuig wel’. Hij, ik zal hem Heinrich noemen, komt uit Duisburg. Hij is hier gaan zitten en maakt voor de fietsers en de wandelaars muziek. Hij haalt de naald van de plaat en begint met mij te praten. ‘Het is een nagemaakte’. Van die mededeling kijk ik op. Een vierkante houten kast met een grote koperen hoorn, dat moet oud zijn. Heinrich legt uit. ‘In de originele zat een veer die snel kapot ging. Daarom heeft men er later een sterkere veer in gezet’. Hij verlegt zijn aandacht naar een groep senioren, vrouwen. Die heeft hij vanmorgen ook met muziek begroet, hij zet nu snel de plaat weer op en het geluid wat harder. Ook bij terugkeer bij het pontje over de Rijn wil hij ze wat opvrolijken. Ik zeg dat ik over anderhalf, misschien twee, uur wel terug zal zijn. Dan is hij er nog, belooft Heinrich.
Ik wil zien of de bomen langs de Husenweg naar Obermörmter al in bloei staan. Een echtpaar spreekt me aan. De vrouw wil weten of je dat pad kunt volgen. Ik zeg dat het kan, een mooie route langs de Rijn tot de Xantener Rheinfähre. De bloei valt tegen, loopt de natuur wat achter? Wel dient opgemerkt dat er bomen zijn gekapt. En dat valt op. Hier en daar wat witte bloemen aan struiken, de forsythia is geel, voorjaarsbloemen in tuinen staan in bloei. De meeste struiken moeten nog in bloei komen. Ik loop naar de St. Petrus Kirche in Obermörmter. Een kerk in de vorm van een omgekeerd schip. Daar is ook een keermuur voor de Rijn die onderlangs stroomt. Ik eet een appel en maak een praatje met twee echtparen en een dronken kerel.
Terug naar de Reeserschanz. Heinrich vouwt zijn klapstoeltje al samen. Hij heeft nog wel tijd voor een praatje en legt me uit dat hij de grammofoon opwindt met een hendel. Geen motor, geen elektriciteit, handbediening. ‘En die riksja?’, vraag ik. ‘Nee, nee, dat is geen riksja’. Heinrich begint een verhaal over ingenieur Krause, ingenieur zegt hij twee keer, die voor arbeiders die een been misten (of soms allebei) en geen motor (Moped) konden rijden wat bedacht. Die arbeiders waren ook nog vaak ‘Helden van het Volk’. We praten over de voormalige DDR, dat is wel duidelijk. De helden moesten ook zich motorisch voort kunnen bewegen. Hij plaatste de motor opzij van een tweezitter en het motorstuur op zithoogte. Voor maakte hij één wiel en achter twee wielen en daartussen twee zitplaatsen, de held kon met zijn vrouw op stap. Het is een tweetaktmotor, Heinrich laat hem pruttelen. De zijkanten konden met zeil dicht gemaakt worden. Zestig kilometer per uur kan de driewieler rijden, Heinrich mag ermee over Landstrassen rijden. Hij gaat er wel mee tot in Ost-Friesland in het Noorden van Duitsland. Hij vraagt me of ik weet waar de rem zit. ‘Aan het stuur?’ Fout antwoord. ‘Een pedaal?’ Ook niet goed, een held in het vroegere boeren- en arbeidersparadijs kon ook twee benen verloren hebben. ‘Nein, ganz einfach’. Het stuur, een stuur zoals op een motor, naar voren duwen en er wordt geremd, weer naar achter en de rit gaat verder. Het is een ‘Krankenfahrzeug’, ook wel DUO genoemd, de sticker meet DDR zit er nog op.
‘Waarom sta je hier met dit voertuig?’ Dan raakt Heinrich niet uitgepraat. Hij doet dit om de mensen wat plezier in hun leven te brengen. Hij heeft verschillende borden met diverse opschriften. Vaak gebruikt hij ‘Ik suche ein Frau’. Dat doet hij voor de grap, voor de lol. Er zijn twee zitplaatsen, hij staat er alleen bij. Logisch dat hij een partner zoekt. ‘Zijn er vrouwen die daar op af komen?’, vraag ik.‘Jazeker’, zegt hij met een grijns van oor tot oor. Hij vertelt verder. Soms zet hij een bord met ‘Ik suche ein Frau mit Hund’ erbij. Die komen ook. Dan vraag hij of het een ‘bissige Hund’ is. Heinrich wil wel graag weten of de hond hem ook bijt. De vrouw komt later met de hond terug. Zo maakt Heinrich een praatje, bezorgt mensen wat plezier en maakt grapjes. Hij heeft veel bekijks, maakt met iedereen een praatje en zit vol humor en verhalen. ‘Ga je nu terug naar Duisburg?’ Nee, hij woont met zijn vrouw tot oktober in een stacaravan op de grote camping in Obermörmter. En tot slot is hij zo eerlijk om aan mij te vertellen dat hij van het geld in de hoed zijn pensioentje wat kan aanvullen. De plek hier is niet goed. De mensen komen van het pontje, zijn net opgestapt en stappen dan niet direct weer af. Hij gaat weer staan bij de Xantener Südsee.