De oudjaardienst en de Nieuwjaarsdienst van de PGA, Protestantse Gemeente Aalten, zijn in de Oosterkerk. Tijdens de oudjaardienst zegt de vrouw die naast me komt zitten dat de kerk zo vol is. Misschien komt dat omdat het in de Oosterkerk is, opper ik. Tijdens de Nieuwjaarsdienst zijn er 27 kerkgangers en 6 leden van de kerkenraad. Toen ik vanmorgen naar de kerk liep dacht ik eraan: hoe lang ga ik nog naar de Nieuwjaarsdienst? Tot mijn dood of tot ze er mee ophouden. Mijn hele leven heb ik deze beide diensten bijgewoond, waarom zou ik ermee stoppen? De voorganger van vanmorgen is ds. Hendril Jan Zeldenrijk en niet ds. Wim Everts. De moeder van de laatste is gisteravond plotseling overleden. Ds. Zeldenrijk heeft de liturgie en de preek van ds. Everts gekregen en leest die vanmorgen voor. De gedachten van de een voorgelezen door een ander, dat kan verhelderend zijn.
Gisteravond ging ds. Wytze Andela voor. Zijn thema is dat de kerk koers moet houden. Gelezen is Psalm 127, als de Here het huis niet bouwt, en uit Marcus 4:26-34: “Het is met het koninkrijk van God als met een mens die zaad uitstrooit op de aarde: hij slaapt en staat weer op, dag in dag uit, terwijl het zaad ontkiemt en opschiet, ook al weet hij niet hoe.” De dominee vertelt wat iemand in Neede zei bij een afscheid. Er wordt zo vaak gekeken naar wat niet goed gaat in de kerk. Minder jeugd, minder kerkgangers, etc. We kunnen ook kijken naar wat wel goed gaat . En er gaat veel goed. Net als in Aalten, die kerkelijke gemeente heeft een eigen waarde. Er is zoveel meeleven en betrokkenheid. Er is een bekend beeld van de kerk als schip. “Scheepke onder Jezus hoede” met als refrein “Al staat de zee ook hol en hoog en zweept de storm ons voort, wij hebben ’s Vaders Zoon aan boord en ’t veilig strand voor oog.” Velen maken daar een roeiboot van. Dan zit je met de rug naar het doel dat je wilt bereiken. En met het gezicht naar het verleden. In Psalm 127 kom je wat anders tegen. Niet ons eigen geploeter maakt je leven zinvol maar wat God je geeft. De kerk is te vergelijken met een zeilschip. In de kerk zitten ook mensen die vooruit kijken, opmerkzaam zijn en letten op waar de wind van God vandaan komt. Op deze wind mag je rekenen. De kerk moet koers houden, blijven vertellen van Gods liefde, zich bepalen bij de kern en geen gekke dingen doen.
Vertrouwen in God, dat is het fundament. Zo gaan we het nieuwe jaar in. We zongen ‘O God die droeg ons voorgeslacht’. In het Engels klinkt het zoveel mooier ‘Our God, our help in ages past, our hope for years to come’ ofwel ‘Onze God die al eeuwen onze hulp is en ons helpt in de jaren die komen’. De dominee citeert uit het dagboek van Anne Frank: ‘Verwonder je over het goede dat er nog is en wees gelukkig’. Dat zijn woorden waarmee je terugkijkt op het voorbije jaar en waarmee je het nieuwe jaar in wilt.
Op nieuwjaarsmorgen wordt gelezen uit Lucas 2 de verzen 25 -32 en 36-38, de lofzang van Simeon en de hulde van de profetes Hanna. Voor het nieuwe jaar wensen we elkaar veel heil en zegen, zo begint de verkondiging van ds. Everts. Het volk van Israël heeft zijn geschiedenis beleefd als een waarin God bezig is. De bevrijding uit Egypte, het vrederijk van David, de terugkeer uit ballingschap. Het had altijd iets voorlopigs want het heil bleef verborgen, de redding van God liet nog op zich wachten. Het Oude Testament is het boek van het wachten op het heil. Dan is er de lofzang van Simeon en de woorden van de profetes. Zij staan aan het begin van een nieuwe tijd en zien uit naar de bevrijding van Israël. Heel hun leven hebben ze gewacht en nu mogen ze het zien met eigen ogen. Jozef en Maria komen met hun kind naar de tempel. Simeon neemt het kind in zijn armen en looft God met de woorden: “Nu laat Gij, Here, uw dienstknecht gaan in vrede, naar uw woord, want mijn ogen hebben uw heil gezien.” Het wachten is zien geworden. Simeon ziet ook war er van dit kind zal worden: Dit kind zal een Licht worden. Hij zal mensen nieuwe hoop geven en licht brengen in de duisternis.
En toch, nog steeds is het heil voor ons verborgen. Ook voor ons geldt dat de redding van God die we mogen verwachten nog altijd achter de horizon ligt. We leven in een wereld vol onheil en dreiging en dat neemt maar toe, zo lijkt het. Wat zullen onze ogen zien in het jaar dat komen gaat? Aan alles merk je dat er bezorgdheid is. Advent gaat over wachten. Moeten we nu alweer wachten? Ja, wachten op het heil van God. Maakt ons dat passief? Dat is net gelovig wachten. Waar je op wacht wil je je ook voor inzetten. Inzetten voor een nieuwe toekomst om in onze omgeving daar iets van te laten zien. Door om te zien naar mensen in nood om ons heen en naar mensen in nood in de wereld. Dat is ons geloof dat blijft hopen en verwachten en een verlangen naar wat gaat komen. We geloven dat God deze wereld niet zal overlaten aan zijn lot.
Aan het eind van de dienst op oudjaaravond las ds. Wytze Andela nog een geloofsbelijdenis, een eigen belijdenis ofwel een bestaande tekst die hij bewerkt had.
Geloofsbelijdenis op het Oude jaar
Ik geloof in God onze Vader,
die met ons een eeuwig verbond van liefde is aangegaan
en zo met ons wil gaan
in dagen van vreugde en dankbaarheid
maar ook in dagen van verdriet en tegenslag.
Ik geloof in Jezus zijn Zoon,
die ons roept Hem te volgen op de weg naar Licht en liefde
Ik geloof dat Hij uit liefde zijn leven gegeven heeft,
maar weer is opgestaan.
Ik geloof dat het Licht van God sterker is dan alle duisternis.
Ik geloof in de heilige Geest
die ons inspireert en aanmoedigt te leven vanuit dat licht.
Ik geloof, dat Gods Geest ons steeds weer de kracht geeft om te leven
vandaag en alle dagen die ons gegeven zijn.
Ik geloof dat mijn leven geborgen is
in Gods handen
tot in eeuwigheid.
Amen