AW 40 – deel 2

Gekleed in korte broek en T-shirt ben ik naar Oosterbeek gereden. Op parkeerterrein 5 trek ik een licht windjackje aan, maar het is niet koud. Nog voor ik aan de start verschijn, zit die al weer in mijn rugzak. Met Corrie en Jaap loop ik het eerste eind. We lopen door het park van Hartenstein naar de andere kant en slaan direct een woonwijk in. Richting Arnhem voert de route nu. Aan enkele huizen hangt de Airborne vlag. We lopen via de Dennenweg de bebouwing uit, langs een breed stuk groen en langs de spoorlijn, het Driegemeentenpad, richting Arnhem. Bij een spoorviaduct lopen we naar de andere kant van het spoor en dan over een smal zandpad met veel uitstekende wortels de andere kant uit, naar het Westen. Ik loop over de Airborne begraafplaats. Er komt een wandelaar het terrein af. Ik ben dan de enige bezoeker van de militaire erebegraafplaats. Het is hier stil, de bezoeker kan even stilstaan bij het verleden en overdenken wat de betekenis is van de vele jonge levens die sneuvelden en hier begraven liggen. Langs het parkeerterrein kom ik weer op de hoofdroute. Weer via een viaduct over het spoor. Daar staat een stellage waar twee medewerkers van NS de wandelaars die uit de trein komen de weg wijzen. Nu gaat de tocht naar het Westen, naar Wolfheze. Loopt het spoor in Oosterbeek in de diepte, hier loopt het spoor boven op een hoog en steil talud. De heide tegen het talud staat in bloei. Er is een tunneltje onder de A12 door, het is een duiker en is bij de slag om Arnhem gebruikt als kruipgat om van het Noorden van de A12 naar de Zuidkant ervan te komen. De A12 was in aanleg en de Duitsers beheersten de weg, de geallieerde soldaten kropen er onderdoor. Naar Wolfheze buigen we af (van de route van vorige jaren) komen bij een langgerekt stuk heide en slaan weer een haak. De heide lijkt wel een tracé dwars door het bos. In de buitenwijk van Wolfheze staan vrijstaande woningen. Verenigingsgebouw ‘De Burcht’ is een rustplaats die georganiseerd is door de organisatie van de Airborne Wandeltocht. Even verderop valt een huis op. Aan de buitenkant hangt een grote Airborne vlag. Wat is dit?, vraag ik me af. Een particulier museum? Opzij zie ik een werkplaats, van een rijwielhersteller. De eigenaar staat op een trap. Hij is nog bezig met iets op te hangen. Een andere wandelaar maakt een foto, dat doe ik ook. De eigenaar vertelt trots dat de modelsoldaat in tenue van 1944 een originele parachute op zijn rug heeft. Alles is nog intact. In de afgelopen jaren is er flink nieuw gebouwd op het terrein van de psychiatrische inrichting. Op dit moment wordt er niet gebouwd. De bladeren aan de bomen beginnen al te verkleuren, de natuur lag dit jaar drie weken voor, ligt de herfst ook drie weken voor? Vlak voor ik bij ‘De Boschhoeve’ ben belt Greet hoe het gaat en of ik er wel aan denk om rust te nemen. Nog enkele tientallen meters en dan ben ik bij de plek waar ik me voorgenomen heb te rusten. Ik ontmoet er Gerrit en Della die net vertrekken, ook Corrie en Jaap lopen door. De koffie is op, over vijf minuten is er weer verse. Ik bestel tomatensoep met ballen. Heerlijk en wanneer die verorberd is, is er weer koffie. Nog een kop koffie gedronken en dan weer op pad. Het spoor over, de Buunderkamp, en dan staat daar nog fier overeind de grote eik bij de tunnel onder de A12 door. Inmiddels heb ik een locomotief gevonden die me naar het Airborne monument op de Ginkelse hei zal trekken. Wat loopt die jonge vrouw met veel kracht. Ze heeft op haar mobieltje Runkeeper aan staan. Om de vijf minuten klinkt de tijd die gelopen is, de afstand en het gemiddelde tempo. Eenmaal het bos uit is daar de Ginkelse heide en bij de Schaapskooi is een rustplaats. Daar is ook een controlepost. Om een kop koffie te bemachtigen moet ik lang wachten. De vrouw die achter de balie staat geeft een staaltje eerlijkheid ten beste. Een andere jonge vrouw koopt iets dat € 3,80 kost. Ze betaalt met een briefje van 20 en krijgt eerst € 1,20 in de hand. Dan draait ze zich om en loopt weg. De koffieverkoopster kijkt naar haar hand en ziet nog een briefje van tien en een van vijf. Ze roept de wandelaarster en die neemt dankbaar de rest van het wisselgeld in ontvangst. Ik maak een foto van het Airborne monument. De Schaapskooi wordt opnieuw met riet gedekt, de grote schaapskudde ligt in het grote weiland er tegenover. Samen met Gerrit en Della loop ik over het fietspad richting Renkum. Er zijn fietsers die zich ergeren aan de wandelaars, anderen vragen wat er aan de hand is en weten dat ze net op het verkeerde moment zijn gaan fietsen. Gerrit en Della hebben tijdens de 11stedenwandeltocht niet op de boot geslapen maar drie dagen in een motel in Sneek en twee dagen in een motel in Hardegarijp. Met de auto naar de finishplaats en dan met de bus naar de start. Er lopen twee vrouwen voor ons, ze zijn druk met elkaar in gesprek. Een vrouw en een man fietsen hen tegemoet. De wandelaarsters merken de fietsers te laat op. De man kankert. ‘Ze gaan geen stap opzij!’, bromt hij, om er even later aan toe te voegen: ‘Dat tuig’. Vlak voor de weg oversteken om langs de buitenkant van Renkum te lopen, is er een rustplaats waar we in eerdere jaren een kop soep gebruiken. Al een paar jaar heb ik hier de tomatensoep gemist, maar nu zijn er twee soorten soep: groente- en tomatensoep. Dan lopen we via de Schaapsdrift naar het centrum van Renkum. De leegstand valt me mee, die heb ik hier erger meegemaakt. Er ligt fruit uitgestald, ik ben altijd geneigd wat te kopen. Via de Achterdorpsstraat lopen we het centrum uit. Aan een vroeger klooster is een schild met het logo van de politie bevestigd. Het ziet er flets uit, zou de politie hier nog kantoor houden? Een eindje lopen we langs de Utrechtseweg, dan slaan we linksaf en de weg loopt geleidelijk omhoog. We komen in Heelsum en op de Prins-Bernhardlaan voegen de 25 km. lopers zich bij de 40 km. lopers. De route voert onder langs het oude Hervormde kerkje van Heelsum om dan af te buigen naar het viaduct onder de A50 door. Daar is controle en een honderd meter verder ga ik op een steen zitten langs de oprijlaan van een boerderij om even een slokje water te drinken. Er komt een jongeman voorbij met een grote vlag en gekleed in historisch soldatenkostuum. Hij loopt moeizaam en heel langzaam. Hier staan een paar prachtige villa’s. Via de Roggenkamp naar de Doorwertherstaat en naar de W.A. Scholtenlaan. Daar is ook de kantine van de tennisvereniging, waar ik een flinke rust neem. Via de W.A. Scholtenlaan lopen we Doorwerth door. We wuiven naar een vrouw die wat aarzelend naar de wandelaars kijkt. Zal ze wel of niet wuiven. We zwaaien nog eens, zij loopt naar het balkon van haar appartement. We vragen of de panden zijn gerenoveerd. Nee, er is nieuwbouw gepleegd. Een vroegere kerk is nu een kookstudio. We lopen tot de zogenaamde Italiaanse weg die alleen vandaag ‘Path of Glory’ heet. Bij een fraai huis, versierd met de Engelse en de Airborne vlag slaan we scherp linksaf het bos in. Het terrein bestaat hier uit bulten en dalen. Over een dal ligt zelfs een bruggetje. Dan ligt recht voor ons het Duno plateau. Een pleisterplaats voor velen. Het biedt een mooi uitzicht over de Rijn. Het bos uit, bij de ingang van Heveadorp, staat Hoang Ho, die ook in Aalten Vietnamese loempia’s verkoopt. Hij doet hier vandaag goede zaken. De huizen met de rieten daken staan er goed bij. In Heveadorp wordt huis aan huis gevlagd met de Airborne vlag. Hier is ook weer controle, de derde en laatste. Op de hoek van de Oude Oosterbeekseweg tref ik amice Bert Bruins bij restaurant ‘Adriano’. De weg loopt nog even omhoog, dan zijn we bij de ‘Westerbouwing’ en genieten ook hier van het uitzicht over de Rijn. Dan loopt de weg naar omlaag, Oosterbeek binnen. Er staan een paar prachtige panden. Overal staan grote borden met informatie over wat 70 jaar geleden hier gebeurd is. Bij de kerk slaan we linksaf het dorp Oosterbeek in. De weg voert omhoog. Halverwege naar de Utrechtseweg is het opstellen achter een showband en lopen we voor de tribunes tegenover Hartenstein langs.