AW 40

Na meer dan 30 km. gelopen te hebben ben ik nodig aan rust toe. Ik voel me moe en op het terras van het clubgebouw van de tennisvereniging ‘Duno’ in Doorwerth laat ik me in een stoel vallen. Een vriendelijke jonge vrouw haalt gauw voor mij een glas cola. Dat geeft direct energie maar deze drank heb ik in jaren niet tot me genomen. Gerrit en Della komen ook bij me zitten en van Della krijg ik een banaan. Ook dat geeft energie. Misschien heb ik te lang gewacht met het tot me nemen van zuiver kraanwater. Inmiddels heb ik een halve liter gedronken. Er is nog een signaal dat mijn tempo vandaag wat lager ligt dan normaal. Net Heveadorp uit, op het terras van Italiaans restaurant ‘Adriano’, zit muziekvereniging ‘De Eendracht’ uit Renkum. Normaal tref ik ze een opwekkend lied spelend aan. Nu breken ze op, hun taak zit erop. ‘Is Bert Bruins er ook?’, roep ik. Ja die is er. Hij is druk met het opruimen van de stoeltjes. Bert ken ik sinds 1959 toen we beiden lid werden van de gereformeerde studentenvereniging in Groningen. Dan zie ik hem. ‘Dag meneer Bruins’, begroet ik hem. Hij kijkt op en antwoordt met: ‘Wat bent u laat meneer Bouwers’. We informeren naar elkaars welstand. Zijn gezondheid heeft deze zomer een terugslag gehad waarvan hij gelukkig genezen is. De mijne is hem bekend. Ik heb tijdens de reünie van onze jaarclub op 11 april jl. in Groningen bij de lunch langdurig naast hem aan tafel gezeten. We gaan nog even op de foto. Terug naar het terras en de cola. Dit drankje geeft me energie en de laatste 7 km. van de 40 km. van de Airborne wandeltocht loop ik zonder problemen. Misschien heb ik vandaag veel verkeerd gedaan. Bij de start tref ik 2 wandelvrienden, Corrie en Jaap. Jaap is gehandicapt en begroet me door met een stralend gezicht te vertellen dat hij per 1 jan. a.s. een vaste baan heeft. Hij had een baan bij de sociale werkvoorziening, maar als gevolg van de decentralisaties van taken naar de gemeenten worden de werkvoorzieningschappen opgeheven en het personeel ontslagen. De gemeenten krijgen de taken en – zo is de bedoeling – nemen het personeel in dienst. Dat is niet verplicht zodat Jaap niet zeker was van een vaste baan. Gelukkig is zijn vaste aanstelling nu definitief en heeft hij niet het perspectief van het belanden in de bijstand. Vanaf de start heb ik met Corrie en Jaap gelopen. In een aanzienlijk langzamer tempo dan ik gewend ben. Daar wordt je moe van, maar het is mijn eigen keuze. Na twee uur wandelen neem ik rust. Koffie is nog in de maak bij ‘De Boschhoeve’, de vroegere boerderij van de psychiatrische inrichting ‘Wolfheze’. Weer aan de wandel komt een locomotief voorbij, een jonge dame die een tempo aanhoudt dat ik kan bijhouden en me snel naar de Schaapskooi op de Ginkelse heide brengt. Dit tempo ligt aanzienlijk hoger dan dat van de eerste twee uur van de tocht. Dit is een exercitie. Bij de Schaapskooi en bij het monument ter herinnering aan de parachutisten die hier in sept. 1944 landen, veel te ver van hun doel, ben ik binnen vijf kwartier. Dat is snel. Heeft mij dat ook vermoeid? Op dat punt ben ik op de helft van de 40 km. Daarna heb ik technisch gelopen en ervoor gezorgd niet teveel energie te gebruiken. Maar zeven kilometer voor de finish ben ik behoorlijk moe en laat dat blijken. Maar misschien hoef ik voor de oorzaak niet allerlei redenen bedenken die in mijn wandeltempo gelegen zijn. De oorzaak kan eenvoudig zijn en zou gezocht kunnen worden in de zware antibiotica kuur die ik tot en met maandag a.s. volg. Misschien wordt het tijd de bijsluiter te lezen, al heb van geen enkel medicijn ooit nog de bijsluiter gelezen. Heb ik nog wat gedaan of gezien? In Oosterbeek ben ik over de militaire erebegraafplaats gelopen en heb eerbetoon gebracht aan hen die voor onze vrijheid vielen. De route vanaf de grote duiker onder de A12, die in sept. 1944 is gebruikt als ontsnappingstunneltje, is een beetje verlegd. In vorige jaren volgden we het fietspad dat uitkomt bij het station Wolfheze, nu lopen we een fietspad dat in de buitenwijken van Wolfheze uitkomt. Zodoende komen we langs gebouw ‘De Burcht’, naast de kerk de ‘Open Hof’, waar ik even naar binnen loop voor toiletbezoek. Ik stap fris het toilet binnen maar daar is het wel 45 graden zodat ik bezweet weer buiten sta. En dat komt niet van de bescheiden hoop die ik daar achtergelaten heb. Over het terrein van de psychiatrische inrichting gelopen, over de Buunderkamp. Villa ‘De Buunder’ staat te koop, een mooi optrekje maar vlak bij het spoor. De dikke eik bij de tunnel onder de A12 door staat er nog. Bij die boom ving Ferdi Elsas het losgeld op voor Gerrit Jan Heijn die hij toen al om het leven had gebracht. Een paar jaar geleden stond een bericht in de krant dat Rijkswaterstaat de boom wou kappen, te oud en dus te gevaarlijk voor het verkeer. Het markeringspunt is nog geheel intact. Bij de Schaapskooi op de Ginkelse hei, tegenover familierestaurant ‘Juffrouw Tok’, is het keerpunt. Ik breng een saluut aan het monument en lees de tekst op de plaquette van het Airborne monument hardop voor. ‘ZIJ ZULLEN OP VAREN MET VLEUGELEN GELIJK DE ARENDEN ..THEY SHALL MOUNT UP WITH WINGS AS EAGLES’, Jesaja 40 vers 31. Van hier loop ik bijna het hele eind naar de finish samen met Gerrit en Della. Gerrit is mijn slapie op de boot tijdens de 11stedenwandeltocht, Della is zijn vriendin. Soep is er vlak voor Renkum, een vast punt om even te rusten. Gelukkig is er nu ook tomatensoep. Renkum is doods. Bij de Rabobank wordt niets meer uitgedeeld. ‘Kijk goed’, zeg ik tegen Gerrit en Della. De Rabo, eens een flinke bank hier, is nu niet meer dan een geldautomaat. In de winkelstraat is het niet druk, maar leegstand zie ik minder dan een paar jaar geleden. Nog steeds sluiten er in Nederland per maand 3.000 winkels hun deuren. Op het oog lijkt het hier mee te vallen. Er is Heelsum-hoog en Heelsum-laag. Rond het kerkje op de heuvel is het rustig. De rommelmarkt voor de instandhouding van de kerk zal volgende week wel worden gehouden. Eind aug. is het torenuurwerk eruit gehaald voor groot onderhoud, begin nov. a.s. wordt het teruggeplaatst. Na de tunnel onder de A50 begin ik de vermoeidheid te voelen. Ik ga even op een steen zitten en drink een slokje water. Dat is te laat, daar had ik eerder mee moeten beginnen en tijdens de 4daagse deed ik dat anders en meer gedisciplineerd. Gelukkig is daar al gauw in Doorwerth het terras van het clubgebouw van de tennisvereniging. Doorwerth uit voert de tocht over het ‘Path of Glory’. Het is een smal pad verhard met keien en omzoomd door emblemen en foto’s van lieden uit het verleden. Het is een kunstproject voor één dag in opdracht van de Renkumse stichting Scarabee voor Kunst en Landschap. Aan het begin en aan het eind krijgen de wandelaars machinaal voortgebracht applaus. Nep dus. Over het Dunoplateau, een vast rustpunt voor de opa’s met kinderwagens en kleinkinderen op de korte routes. Het rustpunt biedt een fraai uitzicht op de Rijn. Na de Duno komt Heveadorp. De wijk met de huizen met rieten daken ziet er goed onderhouden uit. Net Heveadorp uit is daar Italiaans restaurant Adriano waar Gerrit mij samen met amice Bert Bruins op de foto zet. Op de ‘Westerbouwing’ genieten we even van het uitzicht op de Rijn en de brug bij Arnhem, weliswaar de spoorbrug. Dan Oosterbeek in, langs het Hervormde kerkgebouw, even verder is het opstellen achter een muziekkorps en dan paraderen langs de eretribune. De burgemeester en zijn gevolg staan tegenover de tribune, in de tuin van Hartenstein. Net voor binnenkomst van het finishterrein feliciteren Greet, Della en ik elkaar en spreken uit elkaar gauw weer te zien. Ik haal mijn beloning, een nieuwe medaille met het cijfer vijf, en drink nog een glas sinas en een glas chocomel in de kantine. Naar de auto lopen is ook nog eens een paar kilometer, eigenlijk zou er een pendelbus moeten rijden. Een mooie tocht die ik in korte broek en T-shirt heb volbracht. De lucht was vochtig, maar er is geen druppel regen gevallen. De zon heb ik niet gezien.