‘Laat ze maar gaan’, zegt mijn gevoel. Mijn verstand zegt: ‘Ik hoop dat ze erin blijven’. Als ik weeg geeft het verstand de doorslag, maar veel scheelt het niet. Of om het anders te zeggen: bij weging van verstand en gevoel is het verstand nog net een paar grammetjes zwaarder. Dat bepaalt hoe ik tegen de uitslag van het referendum in het Verenigd Koninkrijk zal aankijken. Op het moment dat ik dit schrijf zijn de stembussen in Engeland nog ruim een uur open.
Mijn gevoel zegt dat bij vertrek van Groot Brittannië uit de Europese Unie we eindelijk van het gechicaneer en gezeur van de Britten af zijn. Op veel gebieden hebben ze een uitzonderingspositie of doen ze niet mee. Het is ergernis over hun houding. En over de manier waarop er in Engeland over Europa en de Europeanen gesproken wordt. De EU wordt vergeleken met de nazi’s, het is niets anders dan een poging van Duitsland om alsnog de oorlog te winnen. Engeland heeft flink van de EU geprofiteerd, kijk maar eens naar de Engelse landbouw voor de toetreding in 1973 en de toestand van de landbouw in de tachtiger jaren. Een grote vooruitgang. En kan Europa met 500 miljoen inwoners die 65 miljoen lastpakken niet missen als kiespijn?
Mijn verstand zegt dat ze moeten blijven. Het is beter voor iedereen, voor Engeland en voor de rest van de Europese Unie. Voor de handelsbetrekkingen en dus voor de economie en de welvaart van de landen van de Unie. Engeland is toegetreden toen het zag dat de welvaart in de zes toenmalige landen van de EEG sneller steeg dan in eigen land. Ook op het wereldtoneel is een EU met Engeland een sterkere speler dan zonder Engeland. Ik ben voor een sterk Europa, een Europa met meer bevoegdheden dat snel kan reageren op nieuwe problemen. Een Europa dat nee kan zeggen tegen chantagepraktijken zoals Turkije die liet zien in het vluchtelingenvraagstuk. Hoe hechter Europa, hoe beter het is voor de Europese burger.