Naar Rügen – gestrand in Lübeck

Op maandag 22 aug. 2016 ben ik om halfacht in Heerenveen op de bus gestapt. Negen deelnemers van onze reisclub zitten er al in, ze zijn in Sneek ingestapt. In Drachten komen er nog zes bij. Bij Nieuweschans wordt koffiegedronken in de ‘Groninger Poort’. Van tien tot halftwee duurt de rit naar Lübeck. De hotelkamer wordt opgezocht. Om drie uur begint een stadsrondleiding, een Nederlandse vrouw leidt ons door een klein stukje van het historisch centrum van Lübeck. Holstentor van 1471, oude pakhuizen, kleine huizen aan binnen steegjes, het Conservatorium, de lege Petrikirche en tenslotte de Markt. Aan de Markt de Marienkirche en het Stadhuis. De gids geeft uitleg bij een maquette van de historische binnenstad. Het is even na halfvijf. Plots voel ik dat ik me aan iemand moet vastklampen. Ik pak Anna Alma bij de bovenarm, zeg iets als: ‘Houd me vast’. Dan is het ook al weer over. Wat was dat? Net of het bloed uit mijn benen en hoofd wegtrok. Dat had ik op 5 febr. 2015 ook. Dat was een NSVT. Ik reed in Lochem en ik had een gevoel of het bloed uit mijn hoofd en mijn benen wegtrok naar mijn hart. Bij controle negentien dagen later in het MST in Enschede bleek dat het een NSVT was, een Non-Sustained Ventricular Tachycardia. Kamerfibrilleren – dat is dodelijk – dat zich niet doorzet. Ik gebruik het woord NSVT en leg aan een enkele reisgenoot uit wat dat is. Ik moet snel denken en snel beslissen. Mijn ICD geeft nu geen shock af, net als toen. Toen heb ik na een km. mijn auto aan de kant gezet en ben even tot me zelf gekomen. Ik ben toen doorgegaan, op 13 februari 2015 leidde ik de legging van 20 Stolpersteine in Aalten. Al dacht ik af en toe, toen ik de vrieskou vanaf de straatstenen in mijn lijf voelde omhoogtrekken, dat ik van mijn stokje zou gaan. Later, op 26 april en op 28 juni 2015, kreeg ik wel shocks van mijn ICD. Wat zal ik nu doen? Gewoon doorgaan en verder deelnemen aan de reis? Morgen gaan we naar Wismar en Stralsund en bereiken ons hotel in Breege op het eiland Rügen. Een hotel direct aan zee. Vijf dagen zullen we van daaruit uitstapjes maken, op zondag gaan we naar Hamburg en op maandag 29 aug. 2016 zijn we terug.

Toen heb ik gewacht tot een reeds afgesproken controle van mijn ICD in het Thoraxcentrum van het MST in Enschede. Dat was 19 dagen later. Maar nu? Tussen toen en nu heb ik twee ervaringen. Twee shocks van mijn ICD op een wandeling langs de Rijn op 26 april 2015, in the middle of nowhere. Het waren niet terechte shocks volgens het Thoraxcentrum. De drie shocks in twaalf uur op 28 juni 2015 waren wel terecht. Toen heb ik vijf dagen in het ziekenhuis gelegen en is mijn medicatie aangepast en is de ondergrens van de pacemakerfunctie verhoogd. Sindsdien heb ik geen problemen meer gehad. Afgelopen dinsdag kreeg ik een gunstig bericht over de uitslag van het bevolkingsonderzoek darmkanker. Een dag erna was mijn cardioloog in Winterswijk tevreden over mij en weer een dag later constateerde de huisarts dat mijn longen schoon zijn. Met enig zelfvertrouwen ben ik begonnen aan deze achtdaagse rondreis. Met beide ervaringen vers in het geheugen besluit ik het Thoraxcentrum te bellen om te vragen wat wijs en verstandig is. De medewerker doet zijn best, het is twintig voor vijf, een ICD-technicus of een cardioloog te bereiken. Dat lukt niet, iedereen is al naar huis. Het is de eerste mooie zomerdag sinds enige tijd. ‘In elk geval moet ik een arts hier raadplegen’, wordt er nog wel tegen me gezegd. Daar wil ik nog wel even een nachtje over slapen.

Daar komt niets van. Ambulancebroeders lopen de Markt op. Ik tel er wel acht. Kan ik nog van hen af? Daar is geen sprake van. Er wordt een brancard naast me gereden, ik mag erop gaan liggen. Er zijn 2 ambulances voor me uitgerukt. Iemand van de groep heeft 112 gebeld en nu ben ik in de handen van de Duitse ziekenzorg te Lübeck geraakt. In de ambulance kom ik aan de monitor, hartslag en bloeddruk worden gemeten. De rit eindigt in het ‘UniverstätsKlinikum Schleswig-Holstein’. Op de ‘Notaufnahme’ zal ik bijna vijf uur verblijven. Op de intensive care wordt me vaak bloed afgenomen. De assistent-arts maakt er een heel gedoe van, morst bloed op het laken, prikt weleens mis, al met al – zo schat ik – duurt het wel een kwartier voordat ze een klein flesje bloed van me hebben. Een warme maaltijd wordt daar niet verstrekt. Overal moet ik om vragen, het gevoel bekruipt me dat niemand zich om mij bekommert. Ik wil terug naar het hotel. De cardioloog zegt dat ik nog 1 a 2 dagen hier moet blijven. Daar gaat mijn vakantie. Om tien uur ’s avonds word ik kamer 14 van afdeling 41C binnengebracht. Een 93jarige man ligt daar luid te snurken en merkt de volgende morgen pas mijn aanwezigheid. Ik lig aan de monitor. Gelukkig met een tussenstekker in de bedrading, zodat ik voor sanitaire doeleinden het bed uit kan.

Over Tijme J. Bouwers

Doctoraal economie RU Groningen 1967 Mil. Dienst, 1968-1969, oud res. officier cavalerie Prov. Zuid-Holland, afd. toezicht gemeentefinanciën Min. van Fin. Inspecteur Rijksfinanciën 1972 - 1976 Burgemeester Ferwerderadeel 1976 - 1988 Burgemeester Aalten 1988 -2004
Dit bericht is geplaatst in Gezondheid, Reizen. Bookmark de permalink.

2 reacties op Naar Rügen – gestrand in Lübeck

  1. Jan Schild schreef:

    Sterkte Tijme.
    Vr. groet,
    Jan

  2. Hans te Winkel schreef:

    Heel veel sterkte gewenst Tijme.

Reacties zijn gesloten.