UKSH Lübeck – 23 aug. 2016

Wat zal deze dag mij brengen? Mag ik naar huis? De dag begint vroeg, tegen halfzeven worden de medicijnen gebracht en temperatuur, bloeddruk en pols gemeten. Ik ben gewoon de medicijnen vlak voor het ontbijt in te nemen. Dus wacht ik op het ontbijt. Als dat er om kwart voor acht nog niet is, slik ik de medicijnen in. Niet die door de zuster op mijn kastje zijn gelegd, maar mijn eigen pilletjes. Tegen halfnegen wordt het ontbijt binnen gebracht. Een plakje brood, een bolletje, roomboter, vette kaas en boterhamworst, thee en een kuipje zoete yoghurt. Na het ontbijt neem ik geen Desloratadine pil. Dat is een middel ter voorkoming van allergische reacties. Daar ben ik op vrijdag 19 aug. jl. mee begonnen uit preventieve overwegingen. Dan is het wachten wat er gebeuren gaat. Pas in de loop van de middag ben ik begonnen met het maken van aantekeningen.

In de loop van de morgen komt een jonge vrouw langs die me allerlei vragen stelt. Ik zeg dat ik denk dat ik een NSVT heb gehad en daarom hier ben. De vrouw is cardioloog en is vergezeld van een zesdejaars student medicijnen. De jongeman probeert me bloed af te nemen, dat lukt hem met grote moeite. Er wordt ook koffie gebracht. Standaard is 1 kop koffie, maar als je ernaar vraagt kun je er 2 krijgen. Aan het eind van de ochtend bel ik met het thuisfront om te horen welk contact er met Interpolis, de reisverzekering, is geweest. Antje van het reisbureau heeft gebeld, iemand van Eurocross, de organisatie die voor repatriëring zorgt, zal terugbellen. Zij geeft mij een telefoonnummer (in Tilburg) en mijn dossiernummer. Later zie ik dat ene Linda mij heeft gebeld. Ze heeft me ook een sms’je gestuurd met een dossiernummer. Wanneer ik terugbel krijg ik Lisanne aan de lijn. Ik heb lang met haar gesproken, ze heeft een vragenlijst waarvan ze me alle vragen voorleest. Ook wil ze weten wie mijn huisarts is en wie mijn cardioloog. Ik noem de namen en telefoonnummers.

Er wordt een derde patiënt op de kamer gebracht. Een Turk die al 45 jaar in Duitsland woont. Ik krijg maar moeilijk contact met hem, later zal het beter gaan. Het accent waarmee hij Duits spreekt doet mij hem aanvankelijk slecht begrijpen. Hij leest een Turkse krant. Ik zal het eerst over de Duitser hebben. Hij is 93 jaar. In een gesprek met de Oberartz klinkt duidelijk door dat hij er nog steeds trots op is deel uitgemaakt te hebben van een Leibstandart. Rond het middaguur is er een blonde vrouw aan zijn bed, later op de middag zijn dochter uit Hamburg. Die vertelt me dat haar vader nog nooit ziek is geweest en voor het eerst van zijn leven in een ziekenhuis ligt. Vijf dagen gelegen zijn er twee stents geplaatst. Direct erna bleek dat zijn nieren niet bestand waren tegen de contrastvloeistof die tijdens zo’n ingreep in de aderen ingespoten wordt. Vier dagen heeft hij op intense care gelegen om de nieren weer op gang te brengen. De man is zijn portemonnee kwijt. Volgens zijn dochter zat er enig papiergeld in, vijftig Euro begrijp ik. De Sicherdienst van het ziekenhuis wordt erbij gehaald. Later wordt de portemonnee teruggevonden, hij lag er bovenop. De oude kan zijn bed niet uit. Er kunnen in dit ziekenhuis geen gordijnen rond het bed worden gehangen. Mannen en vrouwen liggen hier niet door elkaar op 1 kamer.

Tegen drie uur word ik mijn bed uitgehaald en op een luxe rolstoel naar een onderzoekkamer gebracht. Het is maar een klein stukje, wat opvalt is dat er veel bedden met patiënten langs de kant van de gang staan. Ik ben direct aan de beurt. Echocardiografie is het onderzoek dat wordt gedaan. Dat heb ik reed meerdere keren in mijn leven ondergaan. Hier duurt het twee keer zo lang als in een Nederlands ziekenhuis. Als er wat gezegd wordt is het een bevel, je moet er direct gehoor aan geven. Omdat dat in de Duitse taal gezegd wordt je opstandigheid gewekt maar je moet snel je gevoelens onderdrukken en je verstand gebruiken. Na het half uur durend onderzoek krijg ik mijn status (=dossier) in mijn handen gedrukt en word ik de gang op gereden. Ik kijk het dossier in. Mijn linker ventrikel heeft ‘EF nach Simpson 39%, Norm > 53%’. (De assistent zei tegen mij dat de norm 60% is). ‘Beurteilung: Mittelgradig eingeschränkte Pumpfunction. Diastolische Dysfunction. Op de gang liggen nog steeds enkele mensen die er ook al lagen toen ik hier na toe werd gebracht. Mijn balpen valt in onderdelen uit elkaar, na enig prutsen komt alles op zijn plek en kan ik weer schrijven.

Wanneer ik weer op de kamer kom, zijn alle vier plaatsen bezet. De Duitser, de Turk en nu is er een Rus binnengebracht. Zijn blonde vrouw staat bij hem aan bed. De Rus is corpulent. Als hij uit bed probeert te komen beweegt zijn zeer omvangrijke buik de andere kant op. Hij kan nauwelijks lopen. Voortdurend bevindt hij zich op het toilet. Als hij terug bij zijn bed is, draait hij zich om en beweegt zich schielijk naar het toilet. Er zijn twee toiletten in de kamer. Een voor de Duitser en de Rus, en een voor de Turk en mij. Met de Rus heb ik te doen. Zou men niet in 1 keer 80 kg. van wat hij overtollig heeft af kunnen halen? Ik begin me stukken beter te voelen. Vanmorgen heb ik de Desloratadine niet genomen, ik ben merkbaar fitter dan gistermiddag. Ik herorden mijn koffer, kleed me en ga uit ‘Macht zonder grenzen’ van Fik Meijer lezen. Wie weet hoe lang ik hier moet blijven en dan kan ik een poging wagen het boek uit te lezen. Na het avondmaal – brood, thee en yoghurt -ga ik het ziekenhuis verkennen. Ik ga naar de hoofdingang en loop naar buiten. Er is een bushalte. Lijn 9 gaat onder meer naar het Zentral Bahnhof. In de hal koop ik een glas cappuccino en pak ik een paar plattegrondjes van dit ziekenhuis dat op een campus ligt. Om 10 uur doen de Turk en ik het licht uit. De Duitser en de Rus snurken luide.

Over Tijme J. Bouwers

Doctoraal economie RU Groningen 1967 Mil. Dienst, 1968-1969, oud res. officier cavalerie Prov. Zuid-Holland, afd. toezicht gemeentefinanciën Min. van Fin. Inspecteur Rijksfinanciën 1972 - 1976 Burgemeester Ferwerderadeel 1976 - 1988 Burgemeester Aalten 1988 -2004
Dit bericht is geplaatst in Gezondheid, Reizen. Bookmark de permalink.