UKSH Lübeck – 24 aug. 2016

Als rond halfzeven de zuster de kamer binnen komt heb ik goed geslapen. De Rus heb ik in de afgelopen nacht de gebruikelijke behandeling gegeven zodat hij niet meer snurkt en de Turk niet meer moppert. Medicijnen worden op mijn nachtkastje gezet. “Heb ik gisteren stoelgang gehad?’ is de eerste vraag van de zuster. Dan meet ze temperatuur, 36,7° C, en bloeddruk, 110-70. De pols is 60. Ik scheer me, was me, ga weer in bed liggen en slaap nog een uur. Tegen halfnegen wordt het ontbijt gebracht. Het vlees beleg is ‘Geflügelwurst’ waardoor aanhangers van de islam dat ook kunnen eten. De Turk vertrouwt het niet en denkt dat er varkensvlees in zit. Hij gaat in gesprek met de vrouw die het ontbijt brengt. Kennelijk verstaan de twee elkaar niet, of willen ze dat niet, maar het eindigt erin dat de Turk Wunschkost kan krijgen dat hij zelf moet betalen. Stervenden krijgen Wunschkost, een nogal drukke man als de Turk niet. Gisteravond zat hij aan de beademing. Met een plastic kap voor neus en mond was hij zuurstof aan het inhaleren. De stoom vloog eraf.

De Turk is eind zestig, maar precies heb ik zijn leeftijd niet gehoord. Hij woont al meer dan 45 jaar in Duitsland en is opzichter in de bouw geweest. Hij geeft daar blijk van door de wijze waarop een hor vandaag door een timmerman voor twee onderschuiframen is aangebracht af te keuren. Hij zou graag genieten van het Nederlandse pensioenstelsel. Iemand zoals hij krijgt in Nederland 1.000 Euro per maand meer, 800 tegen 1.800 – zo begrijp ik van hem. Over de actuele toestand in Turkije heb ik niet met hem gesproken. Hij mankeert van alles, maar tot nu toe hebben ze niets kunnen vinden. Morgen vindt er een MRI-onderzoek plaats. Waarvan? Dat heb ik niet begrepen.

De Rus krijgt een pacemaker. Op zijn monitor, recht tegenover mijn bed, was te zien dat hij een lage hartslag heeft. Voor zo’n omvangrijk lichaam lijkt me dat niet goed. In het gesprek met de arts maakt hij zich grote zorgen over het apparaat, over de ingreep en over van alles en nog wat. Ik heb een duidelijke plaat van een ICD in een menselijk lichaam bij me en laat hem dat zien. ‘Doet het pijn?’, vraagt hij. ‘Totaal niet’, is mijn antwoord. Ik laat hem het litteken van mijn ICD zien. In het Duits heet een pacemaker een Schrittmacher. Als de hartslag te laag wordt, houdt de pacemaker de slagen per minuut op peil. Rond twaalf uur wordt de Rus afgevoerd naar de operatiekamer. Goed twee uur later is hij terug. In Nederland moet je dan twee uur stil in bed liggen, hij mag er hier tot morgenvroeg niet uit. Dat geeft bij hem sanitaire problemen met ‘Verschmutzung’ van het beddengoed. Zijn hartslag is constant, 60 slagen per minuut.

De Stationsarzt, Frau Kleinwächter, vertelt me wat er verder met me gaat gebeuren. Vanmiddag zal mijn ICD worden afgelezen. Daar verrast me. Eerder had ik begrepen dat ze hier ICD’s van Medtronic implanteren en dat die van SJM, Sint Jude Medical, niet kunnen worden afgelezen. Maar dat kan wel verzekert ze me. De tijd vul ik met het lezen van ‘Macht zonder grenzen’, de geschiedenis van het ontstaan de macht en het verval van het Romeinse rijk. Ook ben ik gebeld door Eurocross. Nu door ene Christel. Ze legt me de vragenlijst voor die ik al reeds beantwoord heb. ‘Oh, ja. Ik zie het’, is het antwoord. Het zij frontofficemedewerkers die ik tot nu toe aan de lijn heb gehad. Bij het noemen van mijndossiernummers zien ze mijn naam en vragen ’Wat kan ik voor u doen?’ Het dossier is ongelezen. Dat schiet niet erg op. Wel wordt e duidelijk dat uitgegaan wordt van terugkeer naar Schiphol. Dat is kennelijk standaard. Maar voor mij uiterst omslachtig. Trouwens, ik heb zin de groep achterna te reizen. Laat Eurocross mij naar Breege op het eiland Rügen brengen. Antje praat me dat uit het hoofd, mijn hotelkamer is reeds vergeven.

Het is twee uur geweest wanneer ik naar de kamer waar mijn ICD wordt afgelezen wordt gebracht. Dat doen twee medewerkers (in Nederland één). En ook wat ingewikkelder en het duurt wat langer. Het resultaat is dat ze niets kunnen zien. Mij apparaat is zodanig ingesteld dat ritmestoornissen vanaf 169 hartslagen per minuut kunnen worden gezien. Er is geen ritmestoornis gezien. ‘Ook niet op maandag 22 aug. jl. om 16.38 uur?’ Het antwoord is ontkennend. Ze veranderen de instelling, 169 wordt 145. Wanneer ik weer thuis ben, moet ik direct naar het Thoraxcentrum in Enschede. Dat wist ik al en de verandering van instelling zal ik dan aan de orde stellen want die bevalt me niet. Ze moeten hier niet aan instellingen prutsen.

Om twintig voor drie bel ik met Eurocross. Weer krijg ik iemand anders aan de lijn. De verzekeringsarts zal met de arts van het ziekenhuis bellen. Ik vraag dat voor vier uur te doen. Volgens mij ben ik hier klaar en kan ik weg uit dit ziekenhuis. De Turk tempert mijn optimisme. Eerst moet alles op papier, dan moet het naar de administratie van deze afdeling en dan wordt een ontslagbrief geschreven. Ik ben nog zomaar niet weg. Ik vraag de Turk nog eens wat er precies met hem aan de hand is. Een paar maanden geleden is hij ‘umgekippt’, in elkaar gezakt. Er wordt aan hartproblemen gedacht. De tijd vul ik met het lezen uit ‘Macht zonder grenzen’. ’s Avonds ben ik het ziekenhuis nog even uitgelopen. In een kiosk, op een paar honderd meter van de hoofdingang, wil ik een kop koffiedrinken. Dat was tot 18.00 uur mogelijk, ik ben te laat. Ook vanavond zo rond tien uur het licht uitgedaan. De Duitser en de Rus liggen reeds te slapen, de Turk naast mij heeft een slaappil gekregen en begint direct onbedaarlijk te snurken. Daar maak ik terstond een eind aan.