Bij vertrek, even voor half tien, kom ik direct in een merkwaardig samengestelde stoet terecht. Twee doedelzakspelers voorop, daarachter een oude en kleine brandweerwagen, een jeep en dan een paar autoriteiten waaronder de burgemeester van Lingewaard en de voorzitter van de Stichting ‘Exodus’. De stoet wordt afgesloten door vier brandweermannen in uniform. Het is maar een paar honderd meter naar een oude begraafplaats in het centrum van Huissen. Daar vindt een herdenkingsplechtigheid plaats bij een monument dat herinnert aan de evacuatie van de bevolking van Huissen in sept. 1944, de exodus. Het is een massagraf, aan de herdenking neemt ook deel een vertegenwoordiger van buurgemeente Overbetuwe, het nationaal comité Wageningen 45 en van het Rode Kruis. Vijf jaar geleden is de eerste Exoduswandeltocht gehouden, drie keer heb ik de route van 42 km. gelopen, vandaag loop ik 25 km. Wat de herdenking betreft val ik met de neus in de boter. Ik maak het begin even mee en loop dan verder de stad uit, naar het Noorden. Over de Huissense dijk gaat het in westelijke richting. Opvallend is het uitgestrekte groen ten Zuiden van de dijk. In de Korenmaat is de eerste rust. De kantine van deze dierenboerderij, tuinen, speeltuin, etc. voor gehandicapten is gesloten wegens een familiefeest voor 100 personen. Koffie en appelgebak wordt verstrekt vanuit een schuur, in de open lucht moet het worden geconsumeerd. ‘Wat als het zou regenen?’, vraagt een wandelaar, ouder dan ik, aan mij. ‘Op de zeven dorpentocht vanuit Wijchen is een rust in het buitengebied. Eens regende het drie uur achter elkaar. In de regen werd de koffie genuttigd, onder een paraplu of gewoon met de poncho aan. Wandelaars gaan ook bij regen daarmee door’. Met die conclusie is hij het wel mee eens. De Huissense dijk is eigenlijk een oude bandijk van de Rijn. De dijk volgen we nog een heel stuk. Vanuit het Oosten is het gezicht op het witte kerkje van Elden en de bebouwing eromheen fraai. Trouwens vanaf de andere kant is ook een mooi plaatje te maken. ‘Welke kant vindt u het mooist?’, vraagt een man. ‘Eerlijk gezegd, de andere kant’, zeg ik. Daar is de man het mee eens. Dat is de kant met de oude witte pastorie die leeg staat. De ‘Historische Kring Elden’ heeft aan de route een stand ingericht. Foto’s van de enorme verwoestingen aan het eind van de Tweede Wereldoorlog hangen aan de wanden. Wat lag er hier veel in puin. De kring wil graag nieuwe leden. Verderop staat een fraai pand nog steeds te koop, dat was het volgens mij vier jaar geleden ook al. De ‘Westerveldse kolk’ herinnert aan een fraai landhuis van een baron dat aan het eind van de oorlog is verwoest en nooit meer opgebouwd. Bij ‘De Schuur’ kan koffie worden gedronken, er worden vooral planten verkocht. Het staat aan de rand van een groot gebied met volkstuinen. De route voert verder door het Eldense veld. Een fraaie gracht omzoomd met veel groen en zang van watervogeltjes vergezelt de wandelaar. Fraai aangelegd, is het hier ook aangenaam wonen? Direct na een tunnel onder het spoor naar Nijmegen gaat de route naar het Noorden en bereikt de Drielse dijk waar het Dijkmagazijn staat. Hier neem ik rust, eet mijn boterhammen en drink een kop koffie. Hier ligt veel informatie over de herinrichting van de Meinerswijk en de Stadsblokken. Dat wordt een mooi gebied. Ruimte voor de Rivier is de aanleiding, maar er komt ook nieuwe natuur en recreatieve voorzieningen zoals fiets- en struinpaden , een trekpontje en een vissteiger. Bij het binnenlopen van de Meinerswijk rijdt ook een grote tractor met giertank het gebied binnen. Voorbij de oude steenfabriek is een weiland waar hij de mest injecteert. Moet dat niet afgelopen zijn? De geul van de Rijn naar de Plas van Bruil is klaar, vorig jaar werd er nog gegraven. De route loopt over de Meginhardweg en komt bij de Hendrina Hoeve (ook wel Golfboer) waar een controlepost is. Ook is daar een rust, ik loop door en kom bij de Praets. Een eenvoudig monument herinnert aan een drama tijdens de evacuatie. Een bootje sloeg om, drie mannen verdwenen in de golven en zijn nooit meer gezien. Is hier ergens een pontje over de Rijn? Ik zie nergens een pontje. Twee jeeps rijden ons op de weg met straatstenen in de Stadsblokken achterop. De chauffeur vraagt of hij verder kan. Volgens mij niet. Vorig jaar eindigde de weg in een smal modderpaadje. Dat pakt anders uit. Er is een fraai fietspad aangelegd bestaande uit … asfalt. Dat had ik hier niet verwacht. Maar een schelpenpaadje zal wel niet bestand zijn tegen hoog water. De De geul onder de John Frostbrug is klaar en staat vol water. De geul loopt tot de Nelson Mandela brug. Het fraaie nieuwe fietspad is de route tot aan de flats met appartementen waarvan de woonkamers op het Noorden uitkijken maar ook op het stadsgezicht van Arnhem. Vlak voor het eerste appartementengebouw neem ik rust, schil een appel en drink wat water. Het is heerlijk wandelweer, de temperatuur is niet te hoog, ik loop technisch en heb weinig vocht verloren. Er is nog een wagenrust op de Malburgse bandijk, maar die sla ik over. De Pleijbrug over de Rijn ligt vlak voor me, de route gaat er op hoogte onder door. Er ligt een uitgestrekt uiterwaardengebied oost van de dijk. Om kwart over twee loop ik Huissen binnen. De muziektent op de Markt is even niet bezet, de terrasjes raken al aardig vol. Bij zalencentrum ‘De Buitenpoort’ is de finish. Met een glaasje jus d’orange beloon ik mezelf. Een orkestje zit in een prieel en maakt vrolijke muziek. Terug door de stad, op weg naar de auto, speelt in de muziektent een orkest. Die spelen goed. Ik blijf even op het terras zitten.
-
Recente berichten
Recente reacties
- Jan Schild op ‘Asielcrisis’, interview met Gauck en Micha Nederland
- Jan Schild op De Troonrede
- Jan Schild op Weemoed en verlangen
- Jan Schild op Vandaag 65 jaar geleden.
- JASCHILD op Plasterk geen minister-president
Archieven
- september 2024
- juli 2024
- juni 2024
- mei 2024
- februari 2024
- januari 2024
- november 2023
- augustus 2023
- april 2022
- februari 2022
- september 2021
- augustus 2021
- juli 2021
- juni 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- april 2020
- maart 2020
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
Categorieën
Meta
Tijme, Op het allerlaatste moment van WO2, kregen mijn ouders, ik was toen 14 jaar, een gezin uit Huissen, die kwamen lopen met een door de vader geduwde handkar met schamele spulletjes èn drie hummels van kindertjes + vrouw op de kar, naar Laren(NH), Gooistreek. Wij hebben het gezin onderdak verleend, maanden in huis gehad. Wat wij te eten hadden, uit de moestuin en een akker met aardappelen, hebben wij gedeeld met hun. Toen zij vetrokken, vertelden zij: “Wij kwamen van volop en gingen naar schoon-op’. allemaal dood vee in de weilanden, die de boeren slachtten. Bewaren in koelcellen kon niet. Er was geen Electra-stroom. De kleuters plasten in de eetkamer tegen de muur… Maar we konden ze helpen, dat was het belangrijkste. In die laatste dagen hoorden wij schieten: Commando’s op de motorfiets kwamen vanuit het reeds bevrijde Soest naar het kruispunt Laren/Hilversum om een Duits munitie transport op kar, getrokken door paarden, te beschieten. De “Ondergrondsen” van de Knokploeg waren onmiddellijk ter plaatse om gewonde Canadese Commando`s naar het Ziekenhuis Laren te brengen.
Ik wens je beterschap Tijme! groet, Jan Dudok van Heel, Gnoe laan 7, 1217 GE Hilversum
Tijme, Zojuist heb ik aan jou een uitvoerig verhaal gestuurd over onze ervaringen met een gezin uit Huissen, dat in april/mei lopend naar mijn ouders huis in Laren(Gooi) zijn komen lopen. Gezin met drie kleine hummels op een kar, geduwd door de vader.
Wij hebben hen onderdak verleend. enz. heb je dit ontvangen??????????
Groet, jan
Waarde Tijme heb van Dirk het triest nieuw vernomen terwijl wij onlangs elkaar hartelijk de hand hebben geschud in Berkel-Enschot om dat geweldige verjaardags feest van Tuur van de Pas te vieren. Ben weer erg geschrokken en wil je toch laten weten dat wij aan je denken en hopen dat je snel weer beter wordt en dat wij weer van je kunnen genieten. Een hele hartelijke Huzarengroet en heel veel sterkte toegewenst en veel water drinken met die warmte.
à bientôt Gérard Reinderhoff