Mijn fragiel hart

Van afgelopen zondag, 28 juni 2015, tot en met donderdag 2 juli jl., heb ik in het ziekenhuis gelegen. Mijn hart hield er mee op en deed dat drie keer. Twee keer in de slaap, in de nacht van zaterdag op zondag, de derde keer om twintig voor vijf zondagmiddag toen ik het boek ‘Dit kan niet waar zijn’ van Joris Luyendijk aan het lezen was. Drie keer gaf de ICD een shock af. Na de derde keer werd ik misselijk en ben met een ambulance naar het ziekenhuis in Winterswijk gebracht. Uit onderzoek bleek dat er van alles mis met het hart van me was. Zondagavond om negen uur lag ik in het MST in Enschede op de afdeling hartbewaking. Drie uur zijn artsen en verpleegkundigen toen met me bezig geweest. De belangrijkste vraag was of de ICD, implanteerbare cardioverter defibrillator, terecht gewerkt heeft. Dat is drie keer het geval geweest. Drie keer ben ik gereanimeerd. Mijn ICD is anders – scherper – ingesteld en de medicatie is veranderd – zwaardere medicijnen. Afgelopen maandag ben ik naar de verpleegafdeling gebracht. Dinsdag ben ik gekatheteriseerd met als resultaat dat de aders rond mijn hart net zo schoon zijn als vorig jaar. Er is dus geen stent geplaatst. De bloeddruk werd voortdurend gemeten, het bloed onderzocht, hartfilmpjes gemaakt. Woensdag is er een hartecho gemaakt, daarna heb ik een fietstest gedaan. Toen moest ik nog een dag blijven. Bij een fietstest neemt het aantal keren dat het hart per minuut slaat toe. Bij rust neemt de hartslag snel af. Bij mij niet. Dat gaat traag en is levensbedreigend. Afgelopen donderdagmiddag mocht ik naar huis. Langdurig zware lichamelijke arbeid is er voor mij niet meer bij. Ook moet ik in gedachten niet voortdurend bezig zijn met iets dat toch wel goed komt. Ik weet ook wel wat ik voorafgaande aan de shocks niet goed heb gedaan. Vorige week donderdag en vrijdag heb ik veel te lang zwaar werk in de tuin verricht. Ik wou teveel in te korte tijd. Even alle remmen los veroorzaakt deze gevolgen. Ik kan het navertellen en ben dankbaar dat ik nog leef. Maar ik zal anders moeten leven. Ik zeg het de oude generaal Meines na: ‘Die wolken lucht en winden, wijst spoor en loop en baan, zal ook wel wegen vinden, waarlangs uw voet kan gaan’ (Gez. 427, Lied 904).