Op dinsdag 7 januari 2014 overleefde ik een hartstilstand. Greet, mijn vrouw, was naar Winterswijk om boodschappen te doen. Ik maakte nog even de Kruiswoordtest af en ging naar de apotheek aan de Bredevoortsestraatweg in Aalten. Ik weet nog dat ik mijn fiets neerzette, een nummertje trok en ging zitten. Greet kwam op weg naar Aalten de ambulance tegen en dacht: ‘Als Tijme er maar niet in ligt’. Ze ging nog even naar een winkel in Aalten. Daar werd ze opgewacht door twee agenten van politie.
Ik werd wakker in het ziekenhuis in Winterswijk. Een verpleegster was bij me en sprak me aan. ‘Meneer Bouwers?’, ‘Ja’, zei ik. ‘Weet u waar u bent?’. ‘Nee’. ‘U bent in het ziekenhuis’. Ik antwoordde: ‘Wat moet ik hier?’. Toen werd me verteld wat me was overkomen. Op de achtergrond hoorde ik stemmen, die van Greet en van de buurvrouw. Ik lig op een kamer op intensive care en aan de andere kant van de gang is een controlekamer waarvandaan ik 24 uur per dag in de gaten kan worden gehouden. Een dag later legt een cardioloog mij uit wat me is overkomen. Ik hoorde medische termen waar ik toen nog nooit van gehoord had. Geleidelijk aan dringt het besef door wat de gevolgen zouden zijn geweest als ik bij de apotheek geen adequate hulp had gekregen. Een paar dagen geleden vertelde de assistente die me toen hielp nog eens wat ze deed. Ze had een paar dagen daarvoor net een instructiefilmpje gezien om een hartstilstand te herkennen. Ze stond achter de balie en wist direct wat te doen. Haar optreden heeft mijn leven gered. Maar ik ben ook een gelovig mens en ik geloof dat mijn Schepper mij door haar optreden in leven heeft gehouden.
Op maandagmorgen 13 jan. 2014 ben ik naar het MST in Enschede gebracht. In de loop van de middag ben ik gedotterd. Een dag later werd besloten dat ik een ICD (Implanteerbare Cardioverter Defibrillator ofwel inwendige defibrillator) zou krijgen. Die is op 17 jan. 2014 aangebracht en op zaterdag 18 jan. 2014 mocht ik naar huis.
Na thuiskomst heb ik mijn gewone leven voortgezet. Dat bleek na anderhalf jaar niet meer te kunnen. Eind juni 2015 had mijn ICD vijf keer gewerkt, dat wil zeggen vijf keer een shock afgegeven bij een hartstilstand. Een shock bestaat uit twee zware klappen die het hart weer op gang brengen, weer in het normale ritme terugbrengen. Toen heb ik vijf dagen in het ziekenhuis in Enschede gelegen. Ik had in 2014 de 4daagse van Nijmegen nog gelopen, maar dat was voor het laatst. In 2016 ging ik met mijn reisgroep op vakantie, maar na een dag belandde ik in het Universiteitsziekenhuis van Lübeck. Een vakantietrip maken heb ik sindsdien niet meer gedaan. In 2018 ben ik in maart gedotterd en in oktober is mijn ICD vervangen. In 2021 ben ik nog eens gedotterd.
Qua lichamelijke vermogens heb ik flink ingeleverd. Maar dat doen in 10 jaar tijd meer mensen die tussen de 70 en 80 zijn. Bij een hartstilstand, als het langer dan zes minuten duurt, kan hersenbeschadiging het gevolg zijn. Ik heb er geen merkbare nadelige gevolgen van ondervonden. De functies die ik in 2014 bekleedde heb ik uitgediend totdat de termijnen verlopen waren. In 2021, toen ik 80 werd, heb ik nog drie resterende functies neergelegd.
In 2014 in het ziekenhuis in Enschede hoorde ik hoe lang een ICD meeging. Acht jaar werd gezegd. Ik was toen 72. Ik keek vooruit. Dat ik nog eens 80 zou worden kon ik me niet voorstellen. In de loop van dit jaar hoop ik 83 te worden. Ik ben de Heer van hemel en aarde dankbaar voor elke dag die Hij mij erbij geeft. Samen met mijn Greet en dat mag, dat moet ook gezegd worden. Om het te zeggen met een variatie op Psalm 118 vers 7 in de oude berijming : ‘Zij is mij tot hulp en steun.’