Ennis – Dublin – Schiphol – Aalten

Mijn bagage heb ik gisteravond al geordend en gereed gemaakt voor vertrek. De bruiloftsgasten hebben hier een daar in het hotel voor overlast gezorgd. Het feest was om half vijf afgelopen. Ik heb er geen last van gehad en ben verder gegaan met mijn verblijf in dromenland. Om half zeven uit bed. Ik houd er rekening mee dat ik weinig tijd heb om alles te regelen. Eurocross moet nog akkoord gaan. Will belt al voor acht uur een paar keer met Eurocross. Om half negen geeft hij de vaste lijn van het hotel aan mij. De juffer die ik aan de lijn krijg vraagt naar mijn paspoort. Ik antwoord dat een kopie per fax is verstuurd. “Nu weet ik hoe jullie werken”, is een opmerking die aan de omheining van mijn kaken ontsnapt. Het meisje raakt er gelukkig niet van in de war. ‘Oh ja, nu zie ik de fax’, zegt ze. Maar ik ben nog niet weg. De jonge vrouw achter de balie van het hotel heeft me al lang verteld dat er een vlucht vanaf Dublin is om 17.10 uur en dat de bus van 10.00 uur hiervandaan een goede aansluiting geeft. Dan word ik gebeld. Ik krijg een reeks vragen. Heb ik bagage, hoeveel etc. Standaardvragen en daar moet ik rustig onder blijven. Ook een vraag of ik een taxi wil van Schiphol naar Aalten. Ja, dat wil ik wel. Is vervoer per taxi van het hotel naar Dublin Airport ook mogelijk? Ja, dat kan en wordt betaald door de verzekering. Mooi, doe dat maar. ‘Zal ik maar even een taxi regelen?’, vraag ik. Nee, ze hebben hun eigen netwerk. Ik besef dat ik nog niet weg ben, ik heb nog niet eens een reserveringsnummer. Er zit nog weinig cash in mijn portemonnee en ik besef dat het gemakkelijk is wat baar geld bij de hand te hebben. Gelukkig is de geldautomaat om de hoek. Het loopt tegen half tien. Wil ik de bus van 10.00 uur halen dan is er niet veel tijd over tot het tijdstip om dit hotel te verlaten. Ik bel met Eurocross. Er zijn nog drie wachtenden voor u. Op de andere lijn komt een telefoontje binnen. Die is voor mij. Nu wordt mij een voorstel gedaan. Via Shannon naar Londen Heathrow en dan naar Amsterdam Airport. Ik ben dan om vier uur in het vaderland. Wel moet ik op Heathrow van terminal 1 naar terminal 5. Dat is binnen anderhalf uur wel te doen, maar komt mijn koffer wel mee? Die is daar al eens een keer blijven staan. Ik ben beslist, ik wil via Dublin vliegen. Maar nog steeds heb ik geen reserveringsnummer. Het wordt tijd om de taxi te bellen. De bushalte is vier kilometer verderop. Dan belt Eurocross en vraagt of ze het reserveringsnummer kunnen mailen. Nee, internet vertrouw ik hier niet. Per fax wil ik de gegevens graag hebben. Ik zeg dat ik de  reisverzekeraar zal matsen, een taxi van hier naar Dublin is niet nodig, ik ga per bus en dat kost maar € 20.  Het wachten is op de fax. Wanneer die eindelijk binnen is, is de taxidriver er ook en vertrek ik. Ik krijg ook nog een sms met de gegevens. In totaal is er tussen de vijf en tien keer gebeld voordat alles geregeld is. Om tien voor tien ben ik bij de bus. Er stappen vijf personen in. De bus pikt op een korte afstand veel mensen op en rijdt ook over Limerick. Daar is een universiteit en dan is de bus vol. In een ruk gaat de bus naar een hub waar ik overstap op de bus naar het vliegveld. Op de luchthaven ga ik eerst op zoek naar een plek waar ik wat kan eten. Bij een bar is mushroom soep, de paddenstoelen zijn zo fijn gemalen dat het stevige bouillon is geworden. Bij de personencontrole weiger ik door het poortje te lopen. Ik laat een formulier van STIN, Stichting ICD-dragers In Nederland, zien. Daarop ook vier tekeningen met instructies voor de beveiligingsbeambten hoe te handelen. Een jongeman fouilleert mij grondig. ‘Well done’, zeg ik ter bemoediging. Ik orden mijn spullen en ga op zoek naar een kop thee. Ik installeer me op een plek met overzicht over het vliegveld. De pier van Aer Lingus ligt voor me. Ik dood de tijd door berichten op mijn Nokia E7 telefoon op te ruimen. Mijn nieuwe Android telefoon heb ik thuis gelaten. Meer dan 100 sms’jes  van vorig jaar ruim ik op, tegenwoordig gaat alles per Whatsapp. Internet via deze Nokia is zeer traag. Ik ben op zoek naar het nummer van de uitgang naar het vliegtuig. Op de monitoren in de hal staat de vlucht naar Schiphol wel aangegeven, maar er staat geen nummer van de gate bij. Die staat ook niet op de site van het vliegveld. Ik loop de pier op en dan zie ik de plek vanwaar het vliegtuig naar Amsterdam vertrekt. Op mijn instapkaart staat dat de uitgang om kwart voor vijf wordt gesloten, in de praktijk gaat ze vijf minuten later open. De vlucht verloopt voorspoedig, op Schiphol moet ik me voor de taxi melden bij de STA balie, tussen Starbucks en Albert Heijn. STA regelt besteld vervoer. Net wanneer ik een kop koffie heb gekocht bij Starbucks vraagt een man of ik de heer Bouwers ben. Ik stel me voor en denk dat ik een man voor me heb met wie ik de komende anderhalf uur wel wat kan praten. Eerst vertel ik hem waarom ik gebruik maak van deze voorziening. Dan vraag ik hem hoe dit vervoer geregeld is en hoe het werkt. Toen de eerste gevallen van mensen op wintersportvakantie terug moesten worden gehaald met een gebroken been of iets dergelijks sprong een ambulance bedrijf uit het Gooi in dat gat. ‘Broeder de Vries’ specialiseerde zich geleidelijk. Nu repatriëren ze ook zieken tot aan mensen toe die op een brancard uit verre streken vervoerd moeten worden. Er zijn drie grote alarmcentrales: de ANWB, S.O.S. en Eurocross. Mijn chauffeur heeft 30 jaar bij de Amsterdamse politie gewerkt, bureau Warmoesstraat – op de Wallen dus. Stof genoeg te over om over te praten. Een oud politieman die een oud-burgemeester thuis brengt. Een goede combinatie. Om half elf val ik mijn lieve Greet om de hals, die blij is dat ik thuis ben en ik ben blij dat ik weer bij haar ben.